ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΡΑ
ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ
ΚΑΣΟΣ 2010
ΠΡΟΣΩΠΑ
ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΡΑ : Απροσδιορίστου ηλικίας γυναίκα .
ΑΛΚΗΣ: Ηλικίας 80 ετών.
Ακούγεται το ποίημα «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» του Κ. Καβάφη. Ανοίγοντας η αυλαία ακούγεται το «Μπολερό» του Ραβέλ. Η σκηνή είναι γεμάτη από λεπτά υφάσματα που κρέμονται απ’ την οροφή σε χρώμα μαύρο και κόκκινο. Στη μέση κρέμεται ένας μεγάλος κρυστάλλινος πολυέλαιος. Αριστερά υπάρχει ένας βενετσιάνικος καθρέπτης. Δεξιά υπάρχουν δύο μπερζέρες με ακριβό κάλυμμα. Ανάμεσά τους ένα τρόλεϊ μπαρ με κρυστάλλινα μπουκάλια, με ποτά διάφορα και κρυστάλλινα ποτήρια. Υπάρχει δίπλα στην μία μπερζέρα ένα σκαλιστό τραπεζάκι μ’ ένα κρυστάλλινο πορτατίφ κι ένα κρυστάλλινο τασάκι.
(Ο Άλκης κάθεται στη μία μπερζέρα και με το χέρι του διευθύνει την αόρατη ορχήστρα απολαμβάνοντας την μουσική για τρία λεπτά. Η μουσική χαμηλώνει ώσπου γίνεται μουσικό χαλί όσο κρατάει ο μονόλογος του Αλκή.)
ΑΛΚΗΣ: (Βάζει παγάκια στο ποτό του. Κοιτάζει και μονολογεί) Όταν προσπαθήσεις να τα κρατήσεις για πολύ ώρα στη χούφτα σου… Λιώνουν... Γλιστρούν... Δεν μένει τίποτα... Mόνο, ένα χέρι παγωμένο... Άκαμπτο… Ένα χέρι νεκρό.... (Τα ρίχνει στο ποτό) Πρέπει να το νερώνεις... Να μην φέρνει θύμηση... Να μην θυμάται η ψυχή... Το μυαλό... Το κορμί.... Δεν πρέπει να κοιμάσαι, όταν είσαι επηρεασμένος από το αλκοόλ... Φέρνει εφιάλτες....
(Ανάβει το πούρο του. Κοιτάζει τον καπνό.)… Τα όνειρα και οι ελπίδες... Ένας καπνός γίνανε κι αυτά…. Διαλύονται μέσα στο χρόνο…. Θεέ μου... Στάχτες... (Γελάει με πίκρα)... Ένα τσιγάρο δρόμο είναι η ζωή….. (Απευθύνεται στο κοινό) Μέχρι να το ανάψεις τελειώνει.... Τι μένει?... Πίκρα στο στόμα και η ζάλη από τη νικοτίνη… Η μόνη ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο τσιγάρο και τη ζωή, ξέρετε ποια είναι?... Όταν τελειώσεις ένα τσιγάρο που δεν το απόλαυσες... Γιατί το κάπνισες άτσαλα.... Ανάβεις άλλο... Το καπνίζεις αργά ώστε να το απολαύσεις, με όλο σου το είναι, παρότι ξέρεις ότι σε σκοτώνει... Τη ζωή όμως?... Όταν την τελειώσεις δεν μπορείς να την ξεκινήσεις απ’ την αρχή... Δεν υπάρχει άλλη... Είναι μία και μοναδική... Το μόνο που σου μένει είναι η πίκρα ότι την πέρασες γρήγορα... Άτσαλα….. (Παύση) Περίεργη παγωνιά... (Πίνει) Κι αυτή η σιωπή... Φέρνει τρόμο... (Προβάλλονται διάφορες ακαθόριστες μορφές. Τις βλέπει με τρόμο) Τι... Τι θέλετε?... Για... Γιατί ήρθατε?... Με ποιο δικαίωμα έρχεστε έτσι? Δεν σας κάλεσα…. Γιατί ήρθατε?... (Επιθετικά) Δεν με αφήνετε ποτέ ήσυχο...(Πίνει με τρεμάμενο χέρι) Θέλω να μείνω μόνος..... Ακούτε?... Μόνος... Προτιμώ τη μοναξιά μου.... Τη μοναξιά που είναι ο παραμορφωτικός μου καθρέφτης... Φύγετε... Ακούτε... Φύγετε... Δεν σας θέλω... Αρκετό κακό μού κάνατε.... Τι σημαίνει αυτή η παρουσία?... Μήπως έχει σχέση με το περίεργο κρύο?... Οχι, όχι δεν θα σας επιτρέψω να με αναστατώσετε... Σήμερα έχω ανάγκη από ηρεμία.... Από γαλήνη... Πρέπει να είμαι ήρεμος... (Πίνει καπνίζει ακούγεται πιο δυνατά ............................. Σελ. 50
