Γεώργιος Παπαδόπουλος
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (5 Μαΐου 1919 - Αθήνα, 27 Ιουνίου 1999) ήταν επίορκος αξιωματικός, πραξικοπηματίας και πρωτεργάτης της κατάλυσης της ελληνικής δημοκρατίας την περίοδο 1967-1974 καθιστώντας τον εαυτό του ηγέτη της τότε στρατιωτικής κυβέρνησης, γνωστής ως Χούντα των Συνταγματαρχών. Διοίκησε δικτατορικά από διάφορες θέσεις, ως υπουργός, πρωθυπουργός, αντιβασιλέας και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας οδηγήθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε με απόφαση της κυβέρνησης σε ισόβια δεσμά.
 Βιογραφία
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας, με πατέρα το δάσκαλο του χωριού τον Χρήστο Παπαδόπουλο και μητέρα την Χρυσούλα. Ήταν μεγαλύτερος από τα άλλα δύο αδέλφια της οικογένειας, τον Κωνσταντίνο και τον Χαράλαμπο. Τελειώνοντας το λύκειο το 1937, εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου παρακολούθησε τριετή εκπαίδευση μέχρι το 1940. Αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού. Παντρεύτηκε το 1941 τη Νίκη Βασιλειάδη και απέκτησε δύο παιδιά μαζί της, τον Χρήστο και την Χρυσούλα. Το 1970 πήρε διαζύγιο με νομοθετικό διάταγμα μιας χρήσηςκαι εν συνεχεία παντρεύτηκε την Δέσποινα Γάσπαρη (υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης),με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Υπερμαχεία.
 Άνοδος
Οι απόφοιτοι της τάξης του 1940 της Σχολής Ευελπίδων σύντομα θα εισέρχονταν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ο δικτάτορας της Ελλάδας, Ιωάννης Μεταξάς είπε το ιστορικό «OXI» στις ιταλικές δυνάμεις για την παράδοση της χώρας στον Μπενίτο Μουσολίνι. Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο όπου τιμήθηκε με 2 πολεμικούς σταυρούς και με το χρυσό αριστείο ανδρείας. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος σαν ανθυπολοχαγός πυροβολικού πολέμησε εναντίον των Ιταλών αλλά και εναντίον της γερμανικής εισβολής στις 6 Απριλίου 1941. Με την έναρξη της κατοχής, τον Απρίλιο του 1941 εγγράφεται στην σχολή πολιτικών μηχανικών του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, εντάσσεται αρχηγός στην οργάνωση Μίδας 614 του συνταγματάρχη Τσιγάντε, και μετά την διάλυσή της στην <<Οργάνωση Χ>> του Γεωργίου Γρίβα. Το 1944, με την βοήθεια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, διέφυγε στην Μέση Ανατολή όπου και του απονεμήθηκε ο βαθμός του υπολοχαγού. Το 1945 επανήλθε στην Ελλάδα. Κατά τη δεκαετία του '50 υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες σε υψηλό πόστο. Μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ. Ο Γ. Παπαδόπουλος το 1960, προάχθηκε σε συνταγματάρχη και τοποθετήθηκε στην ΚΥΠ. Το 1961 ως συνταγματάρχης της ΚΥΠ, και αρχηγός από το 1961 της παράνομης οργανώσεως Ένα στον Στρατό,είχε συμμετάσχει στη διαμόρφωση του σχεδίου "Περικλής", που είχε ως στόχο την άσκηση συστηματικής βίας για τη μείωση της επιρροής της ΕΔΑ. Ο στόχος εξειδικευόταν ως εξής: "Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστή κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%". Η συμμετοχή του αποκαλύφθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1965 από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Οι αποκαλύψεις βασίστηκαν σε ανακριτικό πόρισμα του αντιστράτηγου Χ. Λουκάκη σύμφωνα με τις οποίες η διαμόρφωση του σχεδίου "Περικλής" (είχε συνταχθεί ήδη από το 1959 από την ΚΥΠ) ολοκληρώθηκε στις 12 Αυγούστου 1961, σε ειδική συνεδρίαση της δευτεροβάθμιας επιτροπής πληροφοριών και διαφωτίσεως του ΓΕΕΘΑ, υπό την προεδρία του Α/ΓΕΣ Β. Καρδαμάκη. Επίσης στις αρχές του Ιουνίου 1965 ο τότε συνταγματάρχης της 117ης Μοίρας Πυροβολικού Γ. Παπαδόπουλος διέπραξε το περίφημο "Σαμποτάζ του Έβρου". Έριξε ζάχαρη σε φορτηγά της μονάδας του και κατηγόρησε γι' αυτό κομμουνιστές φαντάρους. Αποκαλύφθηκε όμως ότι ήταν δική του προβοκάτσια και αντί να δικασθεί από στρατοδικείο τιμωρήθηκε μόνο με 15 μέρες φυλακή. Το 1966 διορίζεται από το ΓΕΣ, διευθυντής του 3ου Επιτελικού γραφείου του ΓΕΣ. Έκτοτε άρχισε την προπαρασκευή του πραξικοπήματος, μαζί με τους Παττακό, Μακαρεζό και άλλους 26 αξιωματικούς.
 Δικτατορία, εξέλιξη και πτώση
Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, αρχικά ανέλαβε το υπουργείο Προεδρίας και τον Δεκέμβριο του 1967 ορκίστηκε "πρωθυπουργός" και υπουργός Εθνικής Αμύνης. Για ένα διάστημα ανέλαβε και Υπουργός Παιδείας[2]. Το 1968 διέφυγε απόπειρας δολοφονίας του, από τον Αλέξανδρο Παναγούλη ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Η ποινή δεν εκτελέστηκε και παρέμεινε επί πενταετία στην φυλακή. Το 1972, ο επίορκος αξιωματικός ορκίστηκε αντιβασιλιάς μετά την απομάκρυνση Ζωιτάκη, και το 1973 Πρόεδρος Δημοκρατίας αμνηστεύοντας όλους τους πολιτικούς κρατουμένους και δίνοντας ειδική χάρη στον Παναγούλη. Στις 8 Οκτωβρίου 1973 παρέδωσε την πρωθυπουργία στο Σπύρο Μαρκεζίνη, προκειμένου να μεταβεί η χώρα σε εκλογές, στις 10 Φεβρουαρίου 1974. Ακολούθησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973 και στη συνέχεια το Πραξικόπημα του Ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973 όπου ετέθη κατ'οίκον περιορισμόν. Μετά την μεταπολίτευση, αποφάσισε να συμμετάσχει με δικό του κόμμα στις πρώτες βουλευτικές εκλογές, το 1974, αλλά η τότε πολιτική ηγεσία του το απαγόρευσε. Τον Αύγουστο του 1974, εκτοπίστηκε στην Κέα, όπου παρέμεινε μέχρι την 21 Ιανουαρίου 1975, οπότε και έγινε η μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Καταδικάστηκε αργότερα (Αύγουστος 1975) από ειδικό δικαστήριο (πενταμελές εφετείο) σε θάνατο, για εσχάτη προδοσία. Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά, με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (στον οποίο αποδίδεται η ιστορική φράση «... και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»). Στις 30 Ιανουαρίου 1984, ίδρυσε μέσα από τις φυλακές την ΕΠΕΝ. Το 1992, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη αποφασίζει να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, αλλά βάζει βέτο ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής. Πέθανε στις 27 Ιουνίου 1999 μετά από χρόνια ασθένεια στο Λαϊκό Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, μη έχοντας μετανοήσει για τις πράξεις του και ουδέποτε δεχόμενος προτάσεις αμνηστίας.