Μητέρα Τερέζα


Χριστίνα Καπετάνη

 Ανίεζα Γκόντζε Μπογιατζιού - Μητέρα Τερέζα
Anjeza Gonxhe Bojaxhiu ή αλλιώς γνωστή σε όλο τον πλανήτη ως: Η Μητέρα Τερέζα. Γεννήθηκε στις 10 Αύγουστου του 1910 σε μία καθολική οικογένεια Αλβανών. Στην ηλικία των 9 ετών έχασε τον πατέρα της. Μαζί με τη μητέρα της πήγαιναν συχνά στην εκκλησία και ίσως μέσω εκείνης η Μητέρα Τερέζα έμαθε πως έπρεπε να φροντίζει και να βοηθά τους άπορους. Από μικρή ηλικία μαζί με τη μάνα της βοηθούσαν όσο μπορούσαν με τροφή, κ.α. μία γειτόνισσα χήρα με έξι παιδιά.
Όταν η γειτόνισσα πέθανε, η μητέρα της Μητέρα Τερέζα πήρε αυτά τα παιδιά στο σπίτι της, μην εγκαταλείποντάς τα στο δρόμο. Στην ηλικία των 18 ετών εγκαταλείπει τη χώρα της και τη μητέρα της και πηγαίνει στο Δουβλίνο, όπου και εντάθηκε στο Τάγμα των Αδελφών του Λορέτο. Εκεί πλέον άλλαξε και το όνομά της ως η Αδελφή Τερέζα. Ένα χρόνο αργότερα τη στέλνουν στο μοναστηριακό σχολείο για να διδάξει, ενώ η ίδια τον ελεύθερό της χρόνο βοηθούσε τους αρρώστους και τους άπορους της Καλκούτας.

Το 1948 της δίνεται η άδεια από τον Πάπα Πιο ΙΓ' να εγκαταλείψει το μοναστήρι και έτσι αρχίζει η περιπλάνησή της με μοναδικό και απώτερο σκοπό να βοηθήσει τους φτωχούς, τους αρρώστους και οποιονδήποτε που ζητούσε τη βοήθειά της. Το 1948 διδάσκει σε άπορα παιδιά γραφή, ανάγνωση και βασικές αρχές προσωπικής υγιεινής. Το 1950 ιδρύει το Τάγμα των Μοναχών. Τότε είχε μόνο 12 μέλη. Σήμερα είναι 4.500 μοναχές που λειτουργούν σχολεία, ορφανοτροφεία και νοσοκομεία για τους φτωχούς σε 133 χώρες. Το 1952 ίδρυσε το στέγη "Αγνές Καρδιές" για όσους αργοπεθαίνουν. Στη συνέχεια ιδρύει μία στέγη για τα εγκαταλειμμένα μωρά, ιδρύματα για αλκοολικούς, άστεγους, ναρκομανείς, ασθενείς με AIDS και μία μικρή "αποικία" για τους χιλιάδες λεπρούς της Καλκούτας. Βοήθεια πρόσφερε και στους φυλακισμένους στις φύλακες της Ινδίας. 580 ιδρύματα ανά όλο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα που ίδρυσε η Μητέρα Τερέζα. Σ'αυτά τα ιδρύματα ζουν χιλιάδες άντρες, γυναίκες, παιδιά που μπόρεσαν να φύγουν από τη μιζέρια του δρόμου και χαίρονται πλέον τη ζωή με αξιοπρέπεια, προσφέροντας και οι ίδιοι στο έργο που πρωτοξεκίνησε η Μητέρα Τερέζα. Σημαντική ήταν η εκστρατεία της κατά των εκτρώσεων: "Μην καταστρέφετε τα παιδιά. Θα τα πάρουμε εμείς.

Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Στην ομιλία της μεταξύ άλλων, αναφέρει: "Παραλαμβάνω αυτό το βραβείο στο όνομα των φτωχών, επειδή πιστεύω ότι με το να μου απονείμουν αυτή τη διάκριση αναγνωρίζουν την ύπαρξη των φτωχών στη Γη". Επίσης η ιδία γράφει: "Στο αίμα είμαι Αλβανίδα, τώρα είμαι κάτοικος της Ινδίας, είμαι επίσης καθολική μοναχή. Στην δουλειά μου, εγώ ανήκω σ' όλο τον κόσμο, αλλά στην ψυχή μου ανήκω στο Χριστό. Πάντα έχω τους ανθρώπους μου, τους Αλβανούς, στην κάρδια μου. Προσεύχομαι για σας!»
Όλα αυτά, τότε που η Αλβανία ήταν ακόμα υπo δικτατορία. Άρα ο αλβανικός λαός δεν άκουσε ποτέ τα λόγια αυτής της σπουδαίας μονάχης. Εκείνη είχε ζητήσει επανειλημμένα να επισκεφτεί τη μητέρα της και την αδελφή της στην Αλβανία. Ποτέ δεν πήρε την άδεια από το Δικτατορικό Καθεστώς. Το 1991 επιτέλους έκανε την επίσκεψη που περίμενε τόσο καιρό. Τοτε είδε για πρώτη φορά την Αλβανία και τότε επισκέφτηκε τους τάφους πλέον, της μητέρας της και της αδελφής της. Το 2003 η Μητέρα Τερέζα ονομάστηκε Οσία. Ένας βαθμός πιο κάτω από Αγία.

Υπάρχει ένα βιβλίο: "Μητέρα Τερέζα: έλα να γίνεις το φως μου", στο οποίο υπάρχουν αποσπάσματα από τα γράμματα που η Μητέρα Τερέζα έστελνε στον έμπιστο φίλο της ιερέα Μιχαήλ Φαν Ντερ Ποτ. Σ΄αυτά τα γράμματα, η μοναχή παραδέχεται ότι πολλές φόρες χάνει την πίστη της στο Θεό και ότι της είναι δύσκολο να πιστεύει πάντα σ΄ εκείνον. Επειδή πολλές φόρες "νιώθει μοναξιά και θλίψη και σκοτάδι στην ψυχή της". Έτσι, πολλοί παρουσιάζουν τη Μητέρα Τερέζα ως μία μοναχή που έδειχνε προς τα έξω ότι πιστεύει στο Θεό, αλλά είχε και τις αμφιβολίες της προς την ύπαρξή του. Ποιός ο σκοπός ενός τέτοιου βιβλίου; Κανένας σκοπός. Πίστευε ή όχι η Μητέρα Τερέζα στο Θεό, αυτό είναι κάτι που αφορούσε την ίδια. Το έργο της όμως έχει μείνει σαν ένα ζωντανό όργανο, που κτυπάει ακόμα κάθε μέρα και μακάρι όλοι μας να της μοιάσουμε έστω και στο ελάχιστο. Ποιος ξέρει; Ίσως τότε ο κόσμος θα ήταν όντως ένας παράδεισος χωρίς φτωχογειτονιές (από ένα όνειρο που είχε δει η ιδία...)