Πνευματικότητα - Εσωτερικές παραδόσεις


Κείμενο της Αρχαίας Ροδοσταυρικής Αδελφότητας / Διαδοχή Huiracocha
Oι λαοί όλων των εποχών πόθησαν τη γνώση της αλήθειας σχετικά με τον Θεό και τους νόμους του, οι οποίοι κυβερνούν το σύμπαν και το ανθρώπινο ον. 'Ολα τα έθνη της γης έδωσαν μεγάλη σημασία σ' αυτή την όψη, γι' αυτό δε και δημιούργησαν ή επινόησαν θρησκείες ισχυριζόμενα πως θα προσφέρουν απαντήσεις προς τα μεγάλα ερωτηματικά που προκαλεί η ζωή. Tαυτόχρονα, γύρω από κάθε μια απ' αυτές τις θρησκείες υφαινόταν ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο δημιουργούσε ως έσχατο προϊόν μια συγκεκριμένη τάξη διακυβερνήσεως. H επίλυση όλων των προβλημάτων, είτε αυτά είναι θρησκευτικά, οικονομικά ή πολιτικά, απαιτεί την κατανόηση και την βίωση μεταφυσικών αληθειών (εννοούμε με αυτό: πνευματικών αληθειών). H οποιαδήποτε άλλη μέθοδος που προτείνει την λύση ενός συγκεκριμένου προβλήματος, δεν δίνει παρά μόνο φαινομενικές λύσεις και περιβάλλει το πρόβλημα με υπεκφυγές. H πνευματική ή μεταφυσική αλήθεια, πράγμα που είναι το ίδιο, είναι η αλήθεια που συνδέεται με τους νόμους του όντος, ο παράγοντας που καθορίζει το τι είναι ο άνθρωπος, ο τρόπος σκέψεώς του, τα αισθήματα του, ή καλύτερα: το πώς νοιώθει τον εαυτό του. 'Ο,τι είναι ο άνθρωπος, εκφράζεται δια της θρησκείας του. Σύμφωνα με την θρησκεία του θα διεξάγεται και η κοινωνική του ζωή. Σύμφωνα με την κοινωνική του ζωή θα είναι και η κυβέρνησή του, η δε κυβέρνησή του προσδιορίζει κατά μεγάλο βαθμό τις οικονομικές συνθήκες του. Tο παν εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο αισθάνεται και σκέπτεται ο άνθρωπος, σε σχέση με τον φόβο που τον περιβάλλει, μ' αυτό που παράγει ή δημιουργεί το περιβάλλον που τον περιβάλλει.
Tο να νιώθεις με την ψυχή σημαίνει πως γνωρίζεις. H γνώση είναι ένα αίσθημα της ψυχής. O άνθρωπος τελειοποιείται στον βαθμό που νοιώθει ικανός να νοιώσει την αλήθεια. Oι συγκινήσεις αντιστοιχούν στο βαθμό της γνώσεως αυτής της αλήθειας που διαθέτει. Oι συγκινήσεις του χυδαίου ανθρώπου είναι χονδροειδέστερες από τις συγκινήσεις του ανθρώπου που έχει προχωρήσει στην γνώση της αλήθειας. Oι συγκινήσεις προσδιορίζουν κατά μεγάλο μέρος τις συνθήκες του σώματος. Oι συγκινήσεις και οι συνθήκες του σώματος, όπως και το πνεύμα, ορίζουν τις περιστάσεις και τις συνθήκες της ζωής. H συνειδητότητά σας ή η γνώση περί της αλήθειας καθορίζει την συγκινησιακή σας ζωή. Eάν διαθέτετε τη γνώση της αλήθειας σε μεγάλο βαθμό, τότε θα εξαφανιστεί από τη ζωή σας η συγκίνηση του φόβου, μιας και η γνώση της αλήθειας θα σας κάνει να νοιώσετε και να αναγνωρίσετε πως αποτελείτε μέρος της συμπαντικής νοημοσύνης, πως είστε ο αγωγός μέσω του οποίου δρα η σοφία προκειμένου να εκδηλωθεί στην καθημερινή σας ζωή. Kατά συνέπεια, η γνώση που έχετε περί της αλήθειας, είναι αυτή που καθορίζει την συγκινησιακή σας κατάσταση και τις συνθήκες του σώματός σας. Aπό εδώ προέρχεται η σημασία της γνώσεως αυτής της αλήθειας, μιας και απ' αυτήν εξαρτάται η πνευματική μας τελειοποίηση και, κατά συνέπεια, η κοινωνική και οικονομική μας κατάσταση.
Σε πολυάριθμα ιδρύματα, μετριέται η γνώση της αλήθειας ενός ατόμου, ή η πνευματική του εξέλιξη, με την πιστότητα που δείχνει στις λειτουργίες ή στις άλλες υπηρεσίες της εκκλησίας στην οποία ανήκει, ή ακόμα και με την τάση του να συμμετέχει στην ανθρωπιστική δράση. Ωστόσο, η πράξη του υπηρετείν πιστώς την εκκλησία μας ή η πράξη της πραγματώσεως της οποιασδήποτε φιλανθρωπικής δραστηριότητας, δεν συνεπάγεται πνευματική εξέλιξη. Στη μια περίπτωση, το πνεύμα είναι θρησκευτικό, κινούμενο από την ανάγκη της συμμετοχής και της αναγνωρίσεως που το ωθεί, στην δε δεύτερη περίπτωση πρόκειται για μια εσώτερη δύναμη που τον καλεί να βοηθήσει τους δυστυχείς. Ένα άτομο μπορεί να είναι πιστό μέλος μιας εκκλησίας, να δίνει σε όσους έχουν ανάγκη κι ωστόσο να αγνοεί ποιά είναι η αλήθεια του όντος. 'Οταν οι ανθρωπιστικές πράξεις προέρχονται από μια ψυχή εξελιγμένη, αυτή η ψυχή δεν νοιώθει κάποια γνωστή επιθυμία, γιατί ξέρει ότι η ευεργεσία που κάνει στους άλλους είναι πιο χρήσιμη σ' αυτόν που την έκανε, ενώ ο κοινός άνθρωπος, όταν κάνει ένα φιλανθρωπικό έργο, νοιώθει την επιθυμία, κι έτσι αυτό το έργο θα σκορπιστεί στους τέσσερις ανέμους. Aυτά τα άτοπα πράγματα είναι το "φαινομενικό πραγματικό σώμα", γενικά γίνονται δεκτά ως πραγματικότητες και αποτελούν ακέραιο μέρος της ζωής, του χαρακτήρα και του περιβάλλοντος του ατόμου. H γνώση ενός πράγματος πρέπει να γίνεται με την ψυχή, δια της διαισθήσεως και όχι δια του αντικειμενικού πνεύματος ή δια της νοήσεως. Tο αντικειμενικό πνεύμα εξαπατάται εύκολα απ' τα φαινόμενα, κι όταν αποδεχθεί ένα φαινόμενο, περνά τότε το λάθος που μπορεί να καταστεί πλέον μέρος του υποσυνειδήτου πλάι σε άλλα σφάλματα και αλήθειες. 'Ολα αυτά αποτελούν τον χαρακτήρα του ανθρώπου: πώς σκέπτεται, πώς δημιουργεί, πώς δρα, πώς νοιώθει, και όλα αυτά είναι το συνολικό άθροισμα των γνώσεων που δέχεται. 'Αλλες μεν αληθινές και άλλες ψευδείς, όλες είναι παρούσες μέσα στον τρόπο με τον οποίο νοιώθει, μπορούμε δε να μιλήσουμε για "ψυχικά αποτυπώματα". Oφείλουμε να νιώσουμε και να αφυπνίσουμε αυτή την γνώση του "εγώ είμαι" με μια συμπαντική νοημοσύνη, με το θείο πνεύμα και να γνωρίσουμε πως, εν δυνάμει, το θείο πνεύμα είναι "αγαθό", πως δρα δίχως όρους μέσα στην ζωή μας για το καλό μας, πως δεν πρόκειται για το καλό που ορίζεται από τον άνθρωπο, αλλά γι' αυτό που θεωρείται καλό από τη θεία φύση. Bεβαίως, δεν αναγνωρίζουμε την θειότητα μέσα στους άλλους, έστω κι αν την έχουμε αναγνωρίσει μέσα μας. Aυτές οι μελέτες έχουν μεγάλη αξία προκειμένου να αφυπνίσουν μια πνευματική συνειδητότητα.
Μια μέρα ο Ζεν δάσκαλος Dogo, συνοδευόμενος από τον μαθητή του, πήγε να εκφράσει τα συλλυπητήρια του σε μια οικογένεια που πενθούσε στη γειτονιά του ναού του.

Κτυπώντας ελαφρά το φέρετρο, ο μαθητής είπε στο δάσκαλο του, "Ζωντανός ή νεκρός;".
Δάσκαλος: "Δεν θα πω ζωντανός, δεν θα πω νεκρός".
Μαθητής: "Γιατί δεν θα πεις;".
Δάσκαλος: "Δεν θα πω. Δεν θα πω".
Κατά την επιστροφή στον ναό έλαβε χώρα ο εξής διάλογος:
Μαθητής: "Δάσκαλε, αν δεν μου πεις θα σε κτυπήσω".
Δάσκαλος. "Κτύπα με αν θες, αλλά δεν θα πω".
Μετά απ' αυτό ο μαθητής κτύπησε το δάσκαλο του.
Αργότερα, αφού ο Dogo είχε πεθάνει, ο μαθητής πήγε στον Sekiso, τον διάδοχο του Dogo, και του αφηγήθηκε όλο το επεισόδιο.
Ο Sekiso είπε, "Δεν θα πω ζωντανός και δεν θα πω νεκρός".
Με αυτές τις λέξεις ο μαθητής πέτυχε μια βαθιά κατανόηση του νοήματος της γέννησης και του θανάτου. Προκειμένου να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα της ερώτησης, πρέπει να ξέρουμε τι βρίσκεται από πίσω της. Εδώ έχουμε κάποιον τόσο αγχωμένο που αγνοεί εκείνους που θρηνούν και ούτε καν περιμένει μέχρις ότου γυρίσει με τον δάσκαλο του στο ναό, αλλά πιέζει το δάσκαλο για μια ξεκάθαρη απάντηση. Το ζήτημα της ζωής και του θανάτου είναι φανερό ότι βαραίνει πολύ πάνω του. Υποθέτει, φυσικά, ότι το σώμα μπροστά του είναι κλινικά νεκρό, αλλά πιστεύει ωστόσο ότι είμαστε κάτι περισσότερο από τις αισθήσεις και τη διάνοια μας, και στην ουσία ρωτάει, "Συνεχίζει άραγε να υπάρχει η ζωτική δύναμη και μετά το θάνατο;" Αργά ή γρήγορα, όλοι μας, αν θέλουμε να βρούμε αληθινή ικανοποίηση, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε το ίδιο περίπλοκο ερώτημα. 'Οχι φιλοσοφικά, αλλά υπαρξιακά: "Γιατί βρίσκομαι σ' αυτή τη γη; Από πού ήρθα; Όταν πεθάνω κατά το φυσικό μέρος, τι συμβαίνει στην ενεργειακή δύναμη που αποκαλώ 'εαυτό μου'; Πρόκειται να υποστώ πλήρη εκμηδένιση ή θα επιβιώσω με τη μία ή την άλλη μορφή; Υπάρχει κάποια ψυχική ουσία, ανεξάρτητη από το σώμα μου, η οποία θα μετοικήσει και θα μετενσωματωθεί σε κάποια μορφή ανάλογη των σκέψεων και των πράξεων μου σ' αυτή τη ζωή; Ή μήπως υπάρχει κάποιο είδος μεταθανάτιας ζωής, υλικής ή ασώματης, σε κάποιο άγνωστο κόσμο; Εν συντομία, πορεύομαι προς τη μη-ύπαρξη ή προς μια νέα ύπαρξη;" Το ερώτημα "Είναι ζωντανός ή νεκρός;" είναι στην πραγματικότητα μια μεταφορά όλων αυτών των ερωτημάτων.
Λάβετε υπόψη σας ότι πέρασαν αρκετά χρόνια ανάμεσα στον θάνατο του πρώτου δασκάλου και τη στιγμή που ο μαθητής πήγε στον δεύτερο δάσκαλο, μια περίοδος κατά την οποία δεν σταμάτησε να διαλογίζεται και να στοχάζεται πάνω σ' αυτό το βασανιστικό πρόβλημα. Προς τι; Για να μπορέσει να απελευθερωθεί από τη δεσμευτική αλυσίδα της γέννησης και του θανάτου, τον ψηλότερο στόχο και τη μεγαλύτερη ανάγκη που υπάρχει για μια ανθρώπινη ύπαρξη. Η απελευθέρωση από τη ζωή και το θάνατο ισοδυναμεί με την απελευθέρωση από τους δυϊστικούς περιορισμούς της ζωής και του θανάτου. Δηλαδή, ζει κανείς με απόλυτη ελευθερία γιατί η ζωή και ο θάνατος είναι ταυτόχρονα μη-ζωή και μη-θάνατος. Ο Dogo απαντάει, "Δεν θα πω ζωντανός και δεν θα πω πεθαμένος." Τι άλλο μπορεί να πει; Ξέρει ότι αυτό που αποκαλούμε γέννηση είναι απλά η ανάποδη πλευρά του θανάτου, όπως μια πόρτα λέγεται Είσοδος απ' έξω και Έξοδος από μέσα. Ξέρει ότι η ζωή και ο θάνατος εξαρτώνται αμοιβαία, και ότι δεν μπορείς να επιθυμείς το ένα χωρίς να προσελκύεις το άλλο. Κατά συνέπεια, το άρπαγμα απ' τη ζωή δηλώνει την άρνηση της πραγματικότητας του θανάτου. "Γιατί δεν θα πεις; Μη γίνεσαι δυσνόητος, δάσκαλε. Δώσε μου μια ξεκάθαρη απάντηση", απαιτεί ο μαθητής. Το ζητάει με πόνο καρδιάς. 'Ισως αυτή είναι η πρώτη συνάντηση του με τη ζωντανή πραγματικότητα του θανάτου και μπορεί να σκέφτηκε, "Βλέπω αυτό που παρουσιάζεται να είναι ο θάνατος, αλλά που πήγε η ζωή που ζωοποιούσε αυτό το σώμα;".
"Δεν θα πω! Δεν θα πω!" επιμένει ο δάσκαλος. "Είσαι κουφός; Δεν ακούς τι σου λέω;". Ο ίδιος εκφράζεται με πόνο καρδιάς μέσα στην αδυναμία του να πει περισσότερα. Ούτε ο ίδιος ο Βούδας θα μπορούσε να το θέσει διαφορετικά. Αν η γέννηση αποτελεί ένα πρόσκαιρο σημείο ανάμεσα σε ό,τι προηγείται και σε ό,τι ακολουθεί, και το ίδιο συμβαίνει με τον θάνατο, τότε κάθε στιγμή υπάρχει ζωή, και κάθε στιγμή υπάρχει θάνατος. Ποια κατάσταση είναι θάνατος, και ποια ζωή; Ανίκανος ο μαθητής να συγκρατηθεί περισσότερο, προειδοποιεί θυμωμένα το δάσκαλο του. "Αν δεν μου πεις θα σε κτυπήσω!". Η βιαιότητα των λόγων του φανερώνει το βαθμό της απελπισίας του. Δάσκαλος: "Κτύπα με αν το θες, αλλά δεν πρόκειται να σου πω. Είτε με κτυπήσεις είτε όχι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το θέσω".
Αργότερα, όταν ο Dogo είχε πεθάνει, ο μαθητής πήγε στον διάδοχο του και του είπε όλα όσα είχαν γίνει. Και για μια ακόμη φορά ακούει το παλιό τροπάριο: "Δεν θα πω ζωντανός και δεν θα πω πεθαμένος." Με αυτό αφυπνίστηκε σαν από βαθύ ύπνο.
Στα Σανσκριτικά το βασίλειο της γέννησης και του θανάτου ονομάζεται samsara: ο γήινος φαινομενικός κόσμος της προσπάθειας και του μόχθου, της παροδικότητας, του μετασχηματισμού τον οποίο υφίστανται συνεχώς όλα τα φαινόμενα, συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και των συναισθημάτων, σύμφωνα με το νόμο της αιτίας και του αιτιατού. Η γέννηση και ο θάνατος μπορούν να παρομοιαστούν με τα κύματα του ωκεανού. Όταν σηκώνεται ένα κύμα, είναι σαν μια γέννηση. 'Οταν πέφτει, σαν τον θάνατο. Το μέγεθος του καθενός καθορίζεται από τη δύναμη του προηγούμενου, ενώ η ίδια η δύναμη δημιουργείται από τα ρεύματα του αέρα, τις διογκώσεις του εδάφους, τη βροχή, το φεγγάρι, και ίσως και από άλλα στοιχεία. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόμενη αδιάκοπα δημιουργεί τη γέννηση - θάνατο - επαναγέννηση - τον τροχό της ύπαρξης. Η άλλη όψη είναι ότι στην Ουσιαστική - φύση μας δεν υπάρχει πήγαινε-έλα, ούτε γέννηση, ούτε αλλαγή, ούτε θάνατος. Κατά συνέπεια, το πρόβλημα είναι πώς θα υπερβούμε τη γέννηση και το θάνατο, και πώς θα βρούμε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει ούτε γέννηση ούτε θάνατος. Σύμφωνα με τον Ζεν δάσκαλο Dogen, το μέρος αυτό είναι το ίδιο το βασίλειο της γέννησης και του θανάτου.
O Honore de Balzac δεν υπήρξε μόνο ένας κορυφαίος συγγραφέας, αλλά και ένας μυημένος. Ιδού, λοιπόν, τι αναφέρει στην "Σεραφίτα" και στον "Λουί Λαμπέρ" σχετικά με το μυστήριο του ΑPIΘMOY.

Σεραφίτα
"Χωρίς τον αριθμό, δεν υπάρχουν μαθηματικά. Λοιπόν! ποιο μυστηριώδες ον, στο οποίο θα ταίριαζε το χάρισμα της αιώνιας ζωής, θα επιτύγχανε να απαγγείλει, και σε ποια γλώσσα αρκετά ταχεία θα μπορούσε να πει τον Αριθμό που κρατά τους ατελείωτους αριθμούς, των οποίων η ύπαρξή τους έχει αποδειχθεί μέσα από την σκέψη σας;
Αναζητείστε το στα πλέον όμορφα των ανθρώπινων πνευμάτων, θα βρισκόταν χίλια έτη καθισμένο στην άκρη ενός τραπεζιού, με το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια, τι θα σας απαντούσε; Δεν γνωρίζετε ούτε πού ο Αριθμός αρχίζει, ούτε πού σταματά, ούτε πού τελειώνει. Εδώ θα επικαλεστείτε τον Χρόνο, εκεί θα επικαλεστείτε τον Χώρο. Τίποτα δεν υπάρχει παρά μόνο μέσω αυτού. Χωρίς αυτόν όλα θα ήταν μια μόνη και αυτή ουσία, διότι αυτός μόνο προσδιορίζει και διαφοροποιεί.
O Αριθμός είναι για το μυαλό σας αυτό που είναι και για την 'Υλη, μια αλλόκοτη ενέργεια. Θα γινόσασταν απ’ αυτή Θεός; Eίναι ένα ον; Είναι μια απορρέουσα πνοή του Θεού για να οργανώσει το υλικό σύμπαν, όπου τίποτα δεν αποκτά το σχήμα του παρά μόνο μέσα από την διαιρετότητα, που είναι ένα αποτέλεσμα του Αριθμού; Οι πιο μικρές όπως και οι πιο μεγάλες δημιουργίες μήπως δεν διακρίνονται μεταξύ τους από τις ποσότητές τους, από τις ποιότητές τους, από τις διαστάσεις τους, από τις δυνάμεις τους, όλα κατηγορήματα δημιουργημένα από τον Αριθμό;
Το άπειρο του Αριθμού είναι ένα γεγονός δοκιμασμένο από το πνεύμα μας, του οποίου κανένα τεκμήριο δεν μπορεί να δοθεί υλικά. O μαθηματικός θα σας πει ότι το άπειρο των Αριθμών υπάρχει και δεν αποδεικνύεται. O Θεός είναι ένας αριθμός προικισμένος με κίνηση που έχει αίσθηση του εαυτού του και δεν αποδεικνύεται.
'Οπως ακριβώς η Μονάδα, αποτελεί την έναρξη των Αριθμών με τους οποίους δεν έχει τίποτα το κοινό. H ύπαρξη του Αριθμού είναι όπως αυτή της Μονάδας, η οποία δίχως να είναι ένας αριθμός, τους γεννά όλους... Αγνοούμε επίσης πού αρχίζει, πού τελειώνει ο Αριθμός, όπως αγνοούμε πού αρχίζει και πού τελειώνει η δημιουργημένη Αιωνιότητα... H Δημιουργία είναι τοποθετημένη μεταξύ του απείρου των ανόργανων ουσιών και του Απείρου των θείων σφαιρών, όπως η Mονάδα βρίσκεται μεταξύ των κλασματικών αριθμών και των ακέραιων αριθμών... Και εάν σας βύθιζα μέσα στις αβύσσους της Κινήσεως, αυτής της δύναμης που οργανώνει τον Αριθμό;... Το Σύμπαν δεν είναι παρά ο Αριθμός και η Κίνηση... O Αριθμός και η Κίνηση γεννώνται μέσα από τον Λόγο.
... Εάν η Αρίθμηση είναι ικανή να αριθμήσει τις οργανικές ουσίες, είναι σχετικώς ανίκανη στις οργανωτικές δυνάμεις, οι μεν είναι πεπερασμένες, οι δε άπειρες. O άνθρωπος που συλλαμβάνει το άπειρο μέσα από την διάνοιά του, δεν θα γνώριζε να το χειριστεί στην ολότητά του, δίχως την οποία θα ήταν Θεός. H Αρίθμησή μας είναι αληθής σε σχέση με τις λεπτομέρειες που αντιλαμβάνεστε, αλλά ψεύτικη σε σχέση με την ολότητα που δεν αντιλαμβάνεστε. Εάν η φύση είναι όμοια με εκείνη των οργανικών δυνάμεων ή μέσα στις αρχές της που είναι ατελείωτες, δεν είναι διόλου όμοια μέσα στα πεπερασμένα της αποτελέσματα... Κατά την φυσική διάταξη, δύο και δύο δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει τέσσερα, επειδή θα έπρεπε να συγκεντρώσουμε μονάδες ακριβώς όμοιες, και γνωρίζετε ότι είναι αδύνατο να βρούμε δύο φύλλα παρόμοια πάνω στο ίδιο δέντρο, και δύο όμοια υποκείμενα μέσα στο ίδιο είδος δέντρων..."
Απευθυνόμενος σ' έναν αγνωστικιστή, ο Honore de Balzac του απευθύνει τον λόγο για να τον φέρει σε δύσκολη θέση:
"O Αριθμός με τα ατελείωτα μικρά και άπειρα σύνολά του είναι μια δύναμη από την οποία σας είναι γνωστή ένα αμυδρό μέρος και του οποίου η έκταση σας διαφεύγει. Είστε κατασκευασμένοι από μια καλύβα μέσα στο άπειρο των αριθμών. Την έχετε στολίσει με ιερογλυφικά σοφά ζωγραφισμένα και ευπρεπή και έχετε κραυγάσει: "'Ολα είναι εκεί!"
... Κανείς από τους σοφούς σας δεν κατέληξε σ' αυτό το απλό συμπέρασμα ότι η Καμπύλη είναι ο νόμος των υλικών κόσμων, και ότι η Ευθεία είναι εκείνη των πνευματικών κόσμων. H μια αποτελεί την θεωρία των πεπερασμένων δημιουργιών, η άλλη αποτελεί την θεωρία του απείρου... Ανάμεσα σ' αυτές τις δύο γραμμές βρίσκεται μια άβυσσος, όπως ανάμεσα στο πεπερασμένο και στο άπειρο, όπως ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ιδέα, ανάμεσα στην κίνηση και στο δημιουργημένο αντικείμενο, ανάμεσα στο πλάσμα και τον Θεό. Από εκεί ξεκινά η αποκάλυψη του Λόγου..."
Σεραφίτα (σελ.551 έως 553)
Tόμος X των έργων του Balzac
Ed. de la Pleiade.
Louis Lambert
O Louis Lambert συμπεριλαμβάνεται μέσα στα "φιλοσοφικά έργα" της Aνθρώπινης κωμωδίας, όπως η Seraphita, που μόλις παραθέσαμε.
Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, αυτό το μυθιστόρημα διηγείται λεπτομερώς την συνάντηση του αφηγητή (Balzac) με το Louis Lambert, ένα πολύ φτωχό αγόρι, που έχει γίνει δεκτό στο κολλέγιο της Vendome ύστερα από αγαθοεργία. O καθηγητής του Swedenborg, του Claude de Saint-Martin, του Jacob Boehme, ο Louis Lambert θεωρείται αλλόκοτος ή εμπαίζεται από τους συμμαθητές του. O αφηγητής είναι ο μόνος φίλος του, όμως η ζωή τους χωρίζει για πολλά χρόνια.
'Οταν ο Balzac τον ξαναβρίσκει, ο Louis Lambert είναι τρελός, ή ακριβέστερα "τον έχει πάρει από κάτω η ζωή". Υπαγορεύει υπομνήματα, μερικές φορές ακατανόητα, πιο συχνά όμως ιδιοφυή, τα οποία ο αφηγητής συλλέγει κατανυκτικά. O Balzac εκθέτει σ' αυτά τις ιδέες του για τον κόσμο, για την Θεία Χάρη και για την Θεία Δράση.
Ένα από τα πλέον καταπληκτικά κείμενα αυτού του προσχεδίου της Πραγματείας επί της Βούλησης είναι εκείνο ακριβώς αφιερωμένο στον Αριθμό.
I
'Ολα εδώ κάτω δεν υπάρχουν, παρά μόνο μέσω της Κίνησης και του Αριθμού.
II
H Κίνηση είναι ο Αριθμός εν δράσει.
III
H Κίνηση είναι το προϊόν μιας δύναμης δημιουργημένης από τον Λόγο, και από μια αντίδραση που είναι η 'Υλη. Χωρίς την αντίδραση, η Κίνηση θα παρέμενε χωρίς αποτέλεσμα, η δράση της θα ήταν άπειρη. H έλξη του Νεύτωνα δεν είναι ένας ιδιαίτερος νόμος, αλλά ένα αποτέλεσμα του γενικού νόμου της συμπαντικής Κίνησης.
IV
H Κίνηση, λόγω της αντίδρασης, παράγει έναν συνδυασμό που είναι η Ζωή. Από την στιγμή που η μια ή η άλλη είναι η πιο δυνατή, η Ζωή παύει.
V
Πουθενά η Κίνηση δεν είναι στείρα. Παντού, γεννά τον Αριθμό, αλλά πρέπει να ουδετεροποιηθεί από μια ανώτερη αντίδραση, όπως στο Ορυκτό.
VI
O Αριθμός που παράγει όλες τις ποικιλομορφίες γεννά εξίσου την Αρμονία, η οποία, στην υψηλότερή της εκδοχή, είναι η σχέση μεταξύ των μερών και της Μονάδας.
VII
Δίχως την Κίνηση, όλα θα ήταν ένα και μοναδικό πράγμα. Τα παράγωγά της, πανομοιότυπα μέσα ουσία τους, δεν διαφέρουν παρά μόνο στον Αριθμό που παρήγαγε τις ιδιότητες.
VIII
O 'Ανθρωπος φυλά τις ιδιότητες. O 'Αγγελος φυλά την ουσία.
IX
Ενώνοντας το σώμα του με την στοιχειώδη δράση, ο 'Ανθρωπος μπορεί να κατορθώσει να ενωθεί με το Φως μέσα από το "Εσωτερικό" του.
X
O Αριθμός είναι ένας πνευματικός μάρτυρας που δεν ανήκει παρά στον Άνθρωπο και μέσω του οποίου μπορεί να φτάσει στην γνώση του Λόγου.
XI
Είναι ένας Αριθμός όπου το Ακάθαρτο δεν υπερβαίνει, ο Αριθμός όπου η δημιουργία τελειώνει.
XII
H Μονάδα αποτελεί το σημείο αναχώρησης όλων αυτών που παράχθηκαν. Είναι το επακόλουθο των Συνθέσεων, αλλά το τέλος οφείλει να είναι πανομοιότυπο με την αρχή. Από εκεί και η πνευματική φόρμουλα: Σύνθετη Μονάδα, Μεταβλητή Μονάδα, Ακίνητη Μονάδα.
XIII
H Μονάδα είναι λοιπόν η ποικιλία μέσα στην Ενότητα. H Κίνηση είναι το μέσον, ο Αριθμός είναι το αποτέλεσμα. Το τέλος είναι η επιστροφή όλων των πραγμάτων στην Μονάδα, που είναι ο Θεός.
XIV
Το Τρία και το Επτά είναι οι μεγαλύτεροι πνευματικοί αριθμοί.
XV
Το Τρία είναι η φόρμουλα των πλασμένων κόσμων. Αποτελεί το πνευματικό σημάδι της δημιουργίας, όπως αποτελεί το υλικό σημάδι της περιμέτρου. Πραγματικά, ο Θεός δεν δρα παρά μέσα από τις κυκλικές γραμμές. H ευθεία γραμμή αποτελεί το κατηγόρημα του απείρου. Επίσης, ο Άνθρωπος που διαισθάνεται το άπειρο, την αναπαράγει μέσα στα έργα του.
Το Δύο είναι ο αριθμός της γέννησης. Το Τρία είναι ο αριθμός της ύπαρξης, που περιλαμβάνει την γέννηση και την παραγάγει. Προσθέστε τον Τετραδικό, και θα έχετε το Επτά, που είναι η φόρμουλα του ουρανού. O Θεός είναι υπεράνω: είναι η Μονάδα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βαγιού

Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να την φτάσουν -την Αιώνια Ζωή- χωρίς να πεθάνουν. Αυτό δεν το καταλάβαιναν. Είναι αλήθεια ότι ο θάνατος είναι μόνον του σώματος και επίσης είναι αλήθεια ότι η "δεύτερη γέννηση" δίνει την Αιώνια Ζωήo ωστόσο, επειδή πολύ λίγοι είναι αυτοί που επιτυγχάνουν αυτήν την τελειότητα στη διάρκεια της ζωής, είναι πολλοί αυτοί που δεν "σκοτώνουν το γέρο άνθρωπο", ο οποίος είναι "σάρκα ακολασίας".
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ CEDAIOR
Ο Σενταϊόρ υπήρξε μαθητής του Sedir. Σημείωσε γρήγορα μεγάλη πρόοδο στον Μαρτινισμό και το 1893, σε ηλικία μόλις είκοσι ενός έτους, ήταν ένας Ανώτερος Άγνωστος. Το 1894 χειροτονήθηκε επίσκοπος της Γνωστικής Εκκλησίας στην Ορλεάνη από τον Valentinus. To 1895, ήδη μυητής, ο Papus τον όρισε Ειδικό Εντεταλμένο του Υπάτου Συμβουλίου του Μαρτινιστικού Τάγματος. Ως μέλος του Καββαλιστικού Ροδοσταυρικού Τάγματος είχε προσωπική επαφή με τους: Stanislas de Guaita, Saint-Yves d' Alveydre, Peladan, Bariet, Oswald Wirth, Sedir, Lermina, κ.α.
Σε επίσημη αποστολή της γαλλικής κυβέρνησης ως ερευνητής ενός επιστημονικού θέματος: ακουστική και αρχαιολογία (μελέτες πάνω στις φόρμες των μουσικών οργάνων των αρχαίων Αιγυπτίων), ο Σενταϊόρ στάλθηκε στην Αίγυπτο, όπου παράλληλα σε εμπιστευτική αποστολή του Μαρτινιστικού Τάγματος και του Καββαλιστικού Ροδοσταυρικού Τάγματος, ήρθε σε επαφή με κάποιες αδελφότητες με σκοπό να διερευνήσει θέματα συμβολισμού και μυητικών τελετουργιών. Εκείνη την εποχή ταξίδεψε πολύ στην Δαμασκό, την Αλεξάνδρεια, φθάνοντας μέχρι το Καρνάκ, ενώ έμεινε πολύ καιρό στο Κάιρο, όντας φίλος του Mariette-Bey, τότε συντηρητή του Μουσείου του Καΐρου. Η επίσημη αποστολή του στέφθηκε με επιτυχία, μιας και η γαλλική κυβέρνηση βράβευσε τις εργασίες του με τον επίσημο Φοίνικα της Ακαδημίας. Με τον Oskar Wirth πραγματοποίησε έναν κύκλο διαλέξεων σε όλα τα τεκτονικά εργαστήρια στο Παρίσι και τα περίχωρα, προκειμένου να παροτρύνουν τα μέλη στην μελέτη της Παράδοσης, του Συμβολισμού και του Εσωτερισμού.
Με τον Μαρτινιστή Champion και τον Τέκτονα Boissy d' Anglas, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Papus, ο Σενταϊόρ μαζί με άλλους δημιούργησαν την ονομαζόμενη "Επιτροπή της Επιβίωσης" και κατόρθωσαν να αποδείξουν ότι ο Λουδοβίκος XVII, δεν πέθανε, όπως δήλωναν τα κείμενα της ιστορίας και ότι οι νόμιμοι διάδοχοι του ακόμη ζούσαν. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα: α) διαλευκάνθηκε το μυστήριο της επιβίωσης του Δελφίνου και ταυτόχρονα ο φαινομενικά ανεξήγητος θάνατος του Δούκα του Engien που θυσιάστηκε, γιατί ήταν υποστηρικτής της επιστροφής του Λουδοβίκου XVII στον θρόνο της Γαλλίας, β) υποχρεώθηκε η γαλλική κυβέρνηση να επιστρέψει στους διαδόχους του Λουδοβίκου XVII την γαλλική εθνικότητα, το πολιτικό όνομα τους, κλπ..., γ) στο Μαρτινιστικό Τάγμα αποκαταστάθηκε ηθικά η δραστηριότητα των συλλόγων μυημένων στην διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1910 ο Σενταϊόρ φεύγει για την Νότια Αμερική, προκειμένου να ακολουθήσει τον "χάρτη" της προσωπικής του αποστολής. Στις αρχές του 1910 φθάνει στο Μπουένος Άιρες, όπου προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, να μελετήσει τις συνθήκες, να μάθει την γλώσσα του τόπου και να σχηματίσει τις απαραίτητες υλικές βάσεις για την επιβίωση του ιδίου και της οικογένειας του, της γυναίκας του και του παιδιού τους. Μεταξύ των ετών 1914 και 1919, σε διαστήματα σιγής και με αποσύρσεις μακράς διαρκείας, κάτω από την καθοδήγηση του πνευματικού τον δασκάλου Vayusattva, ο Σενταϊόρ έγραψε σχεδόν όλο το "Βιβλίο των Νόμων του Βαγιού", το οποίο και αποτέλεσε ένα μυστικό "ευαγγέλιο" για εκείνους που θα πρέπει να αποτελέσουν έναν από τους προάγγελους πυρήνες της Έκτης Υπό-Φυλής, της γεννημένης "δυναμικά και κοσμικά" στις 13 Φεβρουαρίου του 1916, σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Vayusattva.
Στις 17 Αυγούστου του 1919 ίδρυσε την "Προσδοκώσα Εκκλησία". Η απόπειρα αυτή απέτυχε και λίγο αργότερα ο Σενταϊόρ ταξίδεψε στα νότια της Αργεντινής για να μελετήσει αστροσεισμολογία και να επαληθεύσει "επί τόπου" την ύπαρξη κάποιων υπολειμμάτων από παλαιές παραδόσεις ανάμεσα στους αυτόχθονες. Λίγο αργότερα επιχειρεί την ίδρυση μιας "Ολύμπιας Αποικίας", δηλαδή, της έκτης υπό-φυλής στην περιοχή των Άνδεων, όμως και αυτή η προσπάθεια του απέτυχε, λόγω έλλειψης συνεργασίας των "ιδεαλιστών αστών", που... δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τις αναπαυτικές πολυθρόνες τους. Στην Μεντόσα ο Σενταϊόρ, μαζί με τον γιό του Ζεχέλ έκαναν μελέτες σεισμολογίας και προέβλεψε και δημοσίευσε τις ημέρες και τις ώρες των μεγάλων σεισμών, όπως αυτόν της Ιαπωνίας (1921, της Βραζιλίας, κλπ... ειδοποιώντας τις κυβερνήσεις των χωρών, χωρίς -φυσικά - καμία ανταπόκριση. Παράλληλα συνέχισε τις μελέτες του στην "αστρομετεωρολογία", ενώ επιβίωνε ως καθηγητής ξένων γλωσσών και μουσικός. Όταν ο Ζεχέλ έφυγε στη Γαλλία σε ειδική αποστολή επανασύνδεσης με τα παραδοσιακά τάγματα (μαρτινιστικό, καββαλιστικό ροδοσταυρικό, κλπ...) ο Σενταιόρ αποφάσισε μαζί με κάποιους μαθητές του να αγοράσουν ένα οικόπεδο για να πραγματοποιήσουν την "Αποικία", τότε ακριβώς έλαβε μία επιστολή από την Ίντα Χόφμαν (η πιο στενή συνεργάτης του Reuss, διαδόχου του Rudolf Steiner), με την οποία διατηρούσε αλληλογραφία, που του έλεγε πως βρισκόταν στην Βραζιλία και πως έχει ήδη αγοράσει ένα οικόπεδο, υπενθυμίζοντας του, επί πλέον, την υπόσχεση του να συνεργαστεί μαζί της, αν πήγαινε να ζήσει στην νότιο-αμερικανική ήπειρο, για να δημιουργήσει μια "Ολυμπία Αποικία"!
Το 1923 φθάνει στην Βραζιλία στην πολιτεία της Σάντα Καταρίνα, στην πόλη Ζουινβίλε, στην οποία με την Ίντα Χόφμαν, εγκαθιστά σε μια γόνιμη γη των 120 εκταρίων, σαράντα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, την "Αποικία", που ονομάστηκε η "Αποικία του Μόντε Σόλ" (= Βουνό του Ηλίου). Ο 51χρονος Σενταϊόρ και η 60χρονη Χόφμαν αγωνίζονται εναντίον και του υπερβολικά ζεστού κλίματος και αργότερα με κοινή συμφωνία, καθώς έχει επιστρέψει και ο Ζεχέλ από την Ευρώπη, μετακομίζουν όλοι στα οροπέδια του Παρανά, στην πόλη της Κουριτάμπα, στην οποία ο Σενταϊόρ έχει ήδη σχέσεις δια αλληλογραφίας με τον ποιητή και φιλόσοφο Dario Velloso.
To 1925 ο Σενταϊόρ γνωρίζει την κόρη του πάστορα Μπρεφόλ, την Λορελάιρ, με την οποία παντρεύονται και αποκτούν πέντε παιδιά. Το 1926 μια νέα απόπειρα "Αποικίας" πραγματοποιείται στην Γκοϊάς, αλλά κι αυτή αποτυγχάνει. Ο Σενταϊόρ επιστρέφει με την σύζυγο του και πάλι στην πολιτεία του Παρανά, προσπαθώντας να πληρώσουν τα χρέη που είχαν δημιουργηθεί. Την ίδια εποχή καταστρέφεται ολοσχερώς η θαυμάσια Βιβλιοθήκη του και από το 1927 έως το 1931, παράλληλα με την ευρύτερη οργάνωση του Μαρτινισμού σε διάφορες πολιτείες στην Βραζιλία, εργάζεται πάνω στα χαμένα του χειρόγραφα που αφορούν την σεισμολογία, την νέα φυλή, το "ολύμπιο δόγμα", κ.α.
Το 1936 χάνοντας το σπίτι του στο Πόρτο Αλέγκρε, μετακομίζει με την οικογένεια του στο Σάο Πάολο, δεχόμενος την μία απογοήτευση πάνω στην άλλη. Παρ' όλες τις δυσκολίες, κυρίως υλικής τάξεως, ο Σενταϊόρ συνεχίζει να διαδίδει το "ολύμπιο δόγμα" και αφοσιώνεται στην μελέτη προβλημάτων μεταβίβασης από μαθηματικής και φιλοσοφικής απόψεως της πλατωνικής σχολής, επιλύοντας, ανάμεσα σε άλλα, το πολύ γνωστό θεώρημα "Fermai". Ο Σενταϊόρ πέθανε στο Πόρτο Αλέγκρε, όπου εγκαταστάθηκε εκ νέου με την οικογένεια του.
"Θα τελειώσω αυτό που έπρεπε να κάνω αυτή την φορά, και θα κάνω ένα "άραγμα" εκεί πάνω και μετά θα επιστρέψω". Ο Σενταϊόρ πέθανε, λίγο μετά, αφήνοντας το όχημα του "ντε Μασσεβίλε" για να επιστρέψει στο πνευματικό πεδίο και να συνεχίσει εκεί την εργασία του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΒΑΓΙΟΥ
Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΚΤΊΝΑ
Ω, παιδί μου, να διαπερνιέσαι από αυτόν τον τριπλό νόμο: το Δόγμα μου είναι σύμφωνο με την διδασκαλία τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή. Θα πρέπει πάντα να είσαι σύμφωνος με τον αφορισμό: Έτσι όπως είναι επάνω είναι και κάτω.
Και: "Η Αγία Επτάδα διαιρείται, υποδιαιρείται και περικλείει την Μονάδα, την Μήτρα της και το Τέλος της".
Θα αυξηθούμε σε αυτό, το οποίο, εκτός από το Απόλυτο, είναι πάντα παρόν το Ζευγάρι των Αντιθέτων, σαν ενεργό και παθητικό, θετικό και αρνητικό. Θα έχεις πάντα το θαυμάσιο σύνολο που είναι όλο Εκείνο.
Τόσο ο Μανού, ο Ερμής , ο Κρίσνα , όσο ο Γκαοτάμα και ο Χριστός, κήρυξαν ίδιες αλήθειες.
Οι αποκαλύψεις που φέρω στους Ολύμπιους δεν είναι άλλες από νέες φάσεις αυτών των πρωταρχικών Νόμων.
Όλα ειπώθηκαν στην Αρχή:
Οι άνθρωποι θα καταλαβαίνουν και θα εφαρμόζουν σιγά - σιγά.
Η αποστολή σου, επομένως, θα συνίσταται, στην παρούσα περίοδο, να μάθεις αυτούς τους Νόμους, να τους αντιγράψεις και να τους εξηγήσεις, με τρόπο ώστε κανένα λάθος να μην μπορεί να γίνει στην ερμηνεία τους.
Θα σου δώσω δύο πράγματα που θα συνοψίζουν όλο το Δόγμα της Τέταρτης Ακτίνας.
Το πρώτο είναι ένα τετράγωνο που αντιπροσωπεύει τον Τέταρτο Τροχό, με όλες τις διαφορετικές φάσεις της εξέλιξης, τόσο στον Μακρόκοσμο όσο και στον Μικρόκοσμο, όπως επίσης σε αυτό που είναι η αμοιβαία της σχέση.
Το δεύτερο είναι το Σύμβολο της Έκτης Ρίζας - Φυλής, της Ολύμπιας, και αναγκαστικά αυτό της Έκτης Υπό-Φυλής, της Άριας ή αρχέγονης Ολύμπιας, το λίκνο της.
Αντιπροσωπεύει το τελευταίο πράγμα, το γονιμοποιημένο Αυγό του Μπράχμα, ξεκούραστο πάνω στην Μάγια , έχοντας το Παν "σαν όρια στην περισσότερη γνώση για τον Ishwara", στα τέσσερα στοιχεία.
Δίνει πρόσβαση στο Άγιο Πνεύμα, ω, Παιδί μου και η καρδιά σου, να παραμείνει ακίνητη, πολύ ακίνητη... Και τώρα άκουσε αυτά τα κοσμήματα Σοφίας. Σενταϊόρ: Ω, Άγιε και Σεβαστέ Δάσκαλε ! Πώς θα μπορέσω να έχω την κατανόηση αρκετά διαυγή για να εξηγήσω αυτές τις θαυμάσιες εικόνες που μόλις μου έστειλες;
Είναι βέβαιο ότι είδα, χάραξα στην ψυχή μου, την καρδιά μου, στον νου μου αυτά τα δύο κοσμήματα, αντάξιο το ένα του άλλου.
Είναι βέβαιο ότι και μέσα σε αυτά τα σώματα, χρώματα και γραμμές βλέπω τον Ishwara και αισθάνομαι ότι ζω για να προτρέψω όλους σε μια τέλεια αρμονία.
Όμως, αυτή η ίδια η αρμονία, περνώντας με αντανάκλαση στις περιορισμένες αισθήσεις μου, δεν θα αλλάξει;
Ω, Δάσκαλε! Τρέμω ότι θα κηλιδώσω τόση καθαρότητα! Δεν αισθάνομαι αντάξιος της.
Βαγιοΰ: Σου είχα πει, Παιδί μου, να παραμείνεις ακίνητος και εδώ είναι που επηρεάστηκες υπερβολικά.
Άσε να δράσει το Άγιο Πνεύμα, ω, Μαρτινέζ ντε Πασκουαλύ!
Συνέχισε τον δρόμο σου, ω, Paradjputra!
Ήδη εδώ και πολλούς αιώνες καθοδηγείσαι και δεν μπορείς να οπισθοχωρήσεις.
Είμαστε μαζί σου. Μην φοβάσαι τίποτα, ω, Σενταϊόρ!
Σενταϊόρ: Ω, Άγιε Δάσκαλε! Ήδη μου είπες ότι ήμουν ο Μαρτινέζ ντε Πασκουαλύ και διαπιστευμένος. Σήμερα όμως με αποκαλείς με άλλο όνομα. Ποιος ήμουν όταν ζούσα σαν Paradjputra;
Βαγιού: Αυτοί της Ακτίνας σου, ω, Παιδί μου, πάντα ενσαρκώνονται στο όριο μιας εποχής, μιας Υπό-Φυλής, μιας Οικογένειας, μιας Φυλής. Έρχονται πάντα για να ετοιμάσουν τα υλικά για την εγκατάσταση αυτού που θα ακολουθήσει.
Όπως ο Πασκουαλύ προετοίμασε τον Διαφωτισμό στην Γαλλία, ο Paradjputra προετοίμασε τον δρόμο για τον Βουδισμό στο Σειλάου, όπου ο Ινδουισμός κυριαρχούσε τότε.
Ο ίδιος ο Paradjputra ήταν, την εποχή του Κυρίου Γκαοτάμα, η Sunyata, που ήταν η ακόλουθος του, μπαίνοντας τότε στην Αλήθεια.
Ήσουν όλοι αυτοί, ω, Σενταϊόρ! 'Όταν σε αποκαλώ Paradjputra, καλώ τον Σενταϊόρ του τότε και πείθω τον νου να θυμάται αυτή την μετενσάρκωση. Έτσι εσύ ο ίδιος θα μπορέσεις να την πραγματοποιήσεις.
Η γνώση του Μέλλοντος είναι συνδεδεμένη με το Παρελθόν. Επειδή είσαι ικανός να δεις εκατό μέτρα μπροστά από εσένα, αφού περιστραφείς, μπορείς να δεις εκατό μέτρα πίσω: έτσι ακούγοντας στο Akasha χίλια χρόνια πριν, θα μπορέσεις να ακούσεις χίλια χρόνια μπροστά, να θυμηθείς και να κατανοήσεις.
Το ξύπνημα της ακασικής συνείδησης είναι σαν να μπαίνεις στην κοσμική ζωή.
Ούτε ο Χρόνος, ούτε το Διάστημα είναι εμπόδια για αυτήν.
Όμως, όλο αυτό αναπτύσσεται σιγά και σύμφωνα με τον Νόμο της Ομοιότητας.
'Όταν θα έχεις ερμηνεύσει το Δόγμα της Τέταρτης Ακτίνας και ενώνοντας τα Παιδιά μου, τότε θα πλησιάζει η στιγμή της αναχώρησης. Βιάσου, γιατί αυτή η στιγμή είναι κοντά. Μένουν λίγα χρόνια.
Τώρα θα αποκαλύψουμε στον κόσμο το σχέδιο αυτής της υπέροχης εξέλιξης του Τέταρτου Τροχού.
Είμαι εγώ, ο Βαγιού, ο άξονας όλης αυτής της εξέλιξης.
Σε εμένα συγκεντρώνονται όλες οι Δυνάμεις που συσσωρεύτηκαν στους παρελθόντες Τροχούς.
Μέχρι εμένα ανέρχονται όλες οι Επιθυμίες που θα επιτρέψουν τα μελλοντικά Ταξίδια Προσκυνήματα έως την τελική Επανασύνδεση.
Η περίοδος της Απελευθέρωσης αρχίζει από τώρα.
Στο παρελθόν ήμουν Ουρανός, Κρόνος και Σελήνη, όπως επίσης ο Άρης προπαγάνδιζε στην Γη τις απόρροιες αυτών των Δυνάμεων.
Η βασιλεία μου σαν Ιεχωβάς ήδη τελείωσε.
Η βασιλεία μου ως Χριστός είναι έτοιμη και η σημερινή μέσο-βασιλεία είναι ως Άγιο Πνεύμα.
Στην πραγματικότητα, αυτή η μέσο-βασιλεία για κάποιους άρχισε εδώ και κάποιον καιρό και θα συνεχιστεί για άλλους, ενώ εγκαθιδρύεται η βασιλεία μου σαν Χριστός.
Όλοι με αναγνωρίζουν.
Το Νερό, η πτερωτή Σφαίρα, ο Ερμής με τα πτερωτά πόδια, η περιστερά και άλλα σύμβολα παρουσιάζουν αυτή την παγκόσμια γνώση της Τέταρτης Ακτίνας ή του Αγίου Πνεύματος.
Στην πραγματικότητα, Παιδί μου, η βασιλεία μου έρχεται σύντομα.
Γιατί είναι καιρός όλοι να γνωρίσουν τον Πατέρα μου.
Οι Ντέβας που χαράσσουν αυτές τις γραμμές της ζωής και του φωτός, θα σου δείξουν πώς γίνεται ο εξελικτικός πίνακας του Τέταρτου Τροχού. Και εγώ θα σου εμφανίσω τον Νόμο, που προηγείται του σχηματισμού του.
Το Απόλυτο είναι ένας φανταστικός Κύκλος.
Περιέχει τα πάντα και Αυτό περιέχεται στα πάντα.
Σύμφωνα με τον Νόμο της βαρύτητας της Γης, χαράσσει την πρώτη γραμμή, η οποία περνώντας από το Κέντρο, θα κόψει τον Κύκλο σε ίδιο ίσα μέρη: θα έχεις το 1, πρώτη ένδειξη του Απόλυτου.
Όμως, την ίδια στιγμή που χάραξες αυτήν την πρώτη διαφοροποίηση, δημιούργησες δύο επί πλέον: αυτή την Δεξιά και αυτή την Αριστερά. Από τώρα έχουμε δυο ανταγωνιστές.
Από τώρα άρχισε η αμοιβαία προσπάθεια για να επιτευχθεί ξανά η Μονάδα.
Όπως κάνει το φίδι όταν κόβεται σε δύο κομμάτια.
Όμως το ένα έχει το Κεφάλι και το άλλο την Ουρά.
Από αυτό οι προσπάθειες δεν θα είναι της ίδιας φύσης: η μία είναι συνειδητή, η άλλη είναι μόνον αντανάκλαση.
Με τον ίδιο τρόπο που έκοψες τον Κύκλο - επειδή έπεσε η ακτίνα του Ήλιου από το ζενίθ - δώσε σε αυτήν την γραμμή την οριζόντια θέση του νερού και διατηρώντας την έτσι, κάνε άλλη γραμμή, η οποία επίσης θα περνάει από το ίδιο Κέντρο.
Έχουμε τώρα ένα σχήμα που μας δίνει 4 ίσες γωνίες.
Παίρνοντας οποιαδήποτε από αυτές τις δύο γραμμές, όταν τις διαιρέσουμε σύμφωνα με τον Νόμο, σε επτά ίσα μέρη, αυτό θα είναι επάνω, το ίδιο όπως κάτω.
Το διάστημα μεταξύ αυτών των δυο σημείων θα μας δώσει αυτό που πρέπει να μείνει στα άκρα: εκεί θα κόψουμε την γραμμή.
Στο κατώτερο άκρο θα τοποθετήσουμε τον Βορρά, στο Ανώτερο τον Νότο, στα δεξιά -του σχήματος- την Δύση και στα αριστερά την Ανατολή.
Ξεκινώντας από το κατώτερο σημείο, θα τοποθετήσουμε τα σύμβολα του:
Κρόνου ή πρώτης περιόδου.
Ηλιακού ή δεύτερης περιόδου.
Σεληνιακού ή τρίτης περιόδου.
Γήινου ή τέταρτης περιόδου.
Αυτά βρίσκονται στην διασταύρωση των δύο γραμμών.
Δίας ή πέμπτη περίοδος.
Αφροδίτη ή έκτη περίοδος.
Ήφαιστος ή έβδομη περίοδος.
Τώρα πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα εξ ίσου σημαντικά:
Γύρω από αυτό τον κεντρικό άξονα πρέπει να περάσουμε μία σπείρα, της οποία θα πρέπει να ορίσουμε το μέγεθος και την γωνία κλίσης.
Εδώ, ω, Παιδί μου θα σου φανερώσω έναν Νόμο που ποτέ δεν φανερώθηκε.
Ήδη γνωρίζεις ότι η κλίση των πόλων τονίζεται περισσότερο σε κάθε ισημερία- εκείνο όμως το οποίο δεν γνωρίζεις είναι ότι σε αυτήν την κλίση γίνεται κάθε τι ιερό της εξέλιξης και της επιτυχίας των φυλών.
Ο Ήλιος σημαδεύει την σταθερή βάση αυτής της γωνίας και η Γη, με την κλίση της, κάθε φορά περισσότερη, σημαδεύει την αιχμή της γωνίας.
Σήμερα η απόσταση από αυτή την βάση έως την αιχμή είναι 23ο 27', η απόσταση μεταξύ του Τροπικού και του Ισημερινού. Κάθε επόμενη μοίρα σημειώνει ένα βήμα στην κατεύθυνση της αλλαγής της ηπείρου ή της φυλής.
Το όριο στο οποίο μια γραμμή υποχρεούται να διασταυρωθεί με το Κέντρο του Κύκλου θα φτάσει τόσο επάνω, όσο κάτω από τις 25ο της οριζόντιας -το οποίο συμβαίνει όταν ολοκληρώνεται το αστρικό έτος-. Αυτό θα είναι το γεωγραφικό πλάτος των πλευρών από Δυτικά προς Ανατολικά.
Και η γωνία των 25ο θα μας δώσει την ακριβή κλίση που πρέπει να έχει η ζώνη της σπείρας που εκτείνεται γύρω από τον άξονα.
Εάν επεκτείνουμε αυτές τις τέσσερις πλευρές του σχήματος, θα έχουμε ένα ορθογώνιο.
Ένα επεκτείνουμε μια οριζόντια στο ύψος κάθε σημείου, θα έχουμε Επτά διαβαθμίσεις μιας κλίμακας που θα είναι όλη η εξέλιξη του σημερινού Τέταρτου Τροχού.
Αυτή είναι η Κλίμακα του Ζακό.
Εάν, περνώντας από όλα τα σημεία, επεκτείνουμε μια γραμμή κλίσης 25ο, θα έχουμε μια διαδοχή επιπέδων, δύο από τα οποία -τα ακραία- δεν θα είναι πλήρη, αλλά κομμένα από τα οριζόντια όρια Βορρά και Νότου
Επιλέγοντας την λωρίδα που έχει στο κέντρο την Γήινη Περίοδο, επεκτείνουμε μια γραμμή, η οποία ξεκινώντας από το σημείο το εγγύτερο προς τον Βορρά -Σεληνιακή Περίοδος- θα κατέλθει σε συνδυασμό με την Ανατολική διαβάθμιση της Ηλιακής Περιόδου. (Εάν επεκτείνουμε αυτήν την ίδια γραμμή, αυτή θα συνδεόταν με την Δυτική διαβάθμιση της Γήινης Περιόδου, όμως, θα την παρατηρήσουμε χωρίς να την χαράξουμε).
Τοποθετούμε τώρα την παράλληλο της, η οποία από την Δυτική διαβάθμιση, Ηλιακή Περίοδος, κατέρχεται έως το κεντρικό σημείο, Περίοδος του Κρόνου, εγγύτερα προς τον Βορρά.
Θα έχουμε, έτσι, ένα τμήμα της αντίθετης πλευράς της ζώνης, στην οποίας το κέντρο βρίσκεται η Ηλιακή Περίοδος.
Επιστρέφουμε στο σχέδιο, τοποθετώντας τον Νότο κάτω και κάνοντας τις ίδιες διαιρέσεις.       Έχουμε τώρα τις διαιρέσεις κατά Εποχή, όπως είχαμε τις διαιρέσεις κατά Περίοδο.
Οι επτά διαιρέσεις των Περιόδων δείχνουν τα σημεία από τα οποία πρέπει να περάσει ισημερινός σε κάθε μια από αυτές τις περιόδους.
Αντιπροσωπεύουν, επομένως, την τέταρτη κίνηση της σφαίρας σας, που αργά, αλλά ασταμάτητα, φέρνει τους εν δράσει πόλους πιο κοντά στον Ισημερινό, ή αν θέλεις, καλύτερα, φέρνει ανεπαίσθητα πιο κοντά τον Ισημερινό και τους Πόλους προς διαφορετικά σημεία των δράσεων.
Εάν προτιμάς: η Κλίμακα αντιπροσωπεύει τον Μακρόκοσμο και η Περίοδος -διαίρεση του Τροχού- αντιπροσωπεύει τον Μικρόκοσμο.
Μ' αυτό εννοείται ότι: η διαδοχή των Ηπείρων και η Εξέλιξη των Φυλών, που κυρίως ζουν σ' αυτές, πάει από Βορρά προς Νότο, σε μία διαδρομή σπειροειδή πάντα από Ανατολάς προς Δυσμάς.
Μας μένει τώρα, να κάνουμε μια άλλη επταδική διαίρεση: αυτή του Ζεύγους των Αντιθέτων.
Είδαμε, στην αρχή, ότι κόβοντας τον Κύκλο σε δύο ίσα μέρη είχαμε πολώσει σε θετικό και αρνητικό το Απόλυτο. Σύμφωνα με τον Νόμο, πρέπει να δούμε σε κάθε ένα από αυτά τα αντίθετα μια ομοιότητα στην παρουσίαση των επτά εξελικτικών φάσεων που εναρμονίζονται με το σύνολο.
Η εξέλιξη βρίσκεται, λοιπόν, διαιρεμένη σε δυο διαφορετικές φάσεις: θετική και αρνητική, δηλαδή, μία θα δρα με στόχο την Ενεργητικότητα και η άλλη με στόχο την Παθητικότητα.
Έτσι είναι: ένα μέρος των Φυλών θα επιτύχει στην Επιστήμη και το άλλο θα λάβει την Σοφία.
Αυτή είναι το μεγάλο εξελικτικό χαρακτηριστικό των επτά Φυλών. Θα δούμε αυτές που βρίσκονται σε κάθε ένα μέρος των Αντιθέτων. Να μην ξεχνάς, Παιδί μου, ότι κάθε Αντίθετο είναι διαιρεμένο σε επτάδες.
Παρατήρησε το Αυγό του Μπράχμα και θα δεις ότι η Γήινη Περίοδος -Τέταρτη Ακτίνα- μπαίνει στην Σελήνη και τον Δία, έχει σαν κεντρικό σημείο τον μεσημβρινό που περνάει από την Καλιφόρνια και από το νησί του Βαγιοΰ. (ή 120? Δυτικά του Γκρίνουιτς)
Μετά από αυτό το σημείο θα πρέπει να κατανοήσεις τα 4 κύρια σημεία του ορίζοντα. να είναι το Κέντρο η διασταύρωση αυτού του μεσημβρινού με τον σημερινό ισημερινό- παρόλο που ο πραγματικός ισημερινός δεν βρίσκεται εκεί, γιατί όπως ήδη σου είπα: ήδη άρχισε η βασιλεία μου σαν Άγιο Πνεύμα. Ήδη βρισκόμαστε στο Μέλλον που δείχνει το Σχέδιο.
Εάν σου τα έχω δώσει έτσι, είναι για να κατανοηθεί καλύτερα ότι άρχισαν ήδη σήμερα οι κατακλυσμοί της δεύτερης φάσης της Τέταρτης Κοσμικής Νύχταςo γιατί Εκείνος ποτέ δεν ξεχνά την σωτηρία που υποσχέθηκε στα Παιδιά Του. Και, επίσης, γιατί αυτό το σημείο είναι το αληθινό Κεντρικό σημείο που χωρίζει την συγκεκριμένη νοητική εξέλιξη από την αφηρημένη νοητική εξέλιξη.
Εάν επεκτείνουμε, από κάτω προς τα επάνω, τις επτά διαιρέσεις του Ζεύγους των Αντιθέτων, θα έχουμε τις επτά υποδιαιρέσεις ή Υπό-Φυλές των επτά μεγάλων Φυλών-Ριζών.
Μπορούμε τώρα να μπούμε στις λεπτομέρειες της εξελικτικής ζώνης.
Όλο αυτό το τμήμα ανήκει στη Θετική Ηλιακή Περίοδο: είναι η διαδικασία όλου του σχηματισμού της μέλλουσας Γήινης σφαίρας πάνω στην ίδια την Ηλιακή σφαίρα.
Όταν λέω "σχηματισμός", εννοώ την συγκέντρωση όλων των χημικών υλών που θα μπουν σε συνδυασμό για να σχηματίσουν την σφαίρα.
Η πρώτη εποχή ονομάζεται Πολική Θετική, η οποία διαιρείται σε δύο τμήματα: το έσω-ηλιακό και το έξω-ηλιακό.
Σε αυτήν τη δεύτερη φάση υπάρχει μόνον ένας πόλος και μια μόνον κίνηση: αυτή της προώθησης.
Η δεύτερη Εποχή ονομάζεται Υπερβόρεια. Σε αυτή ο νεφελώδης-κομήτης μετακινείται: η ταχύτητα του μειώθηκε, δίνοντας θέση στην ηλιακή έλξη και την γέννηση της έλξης της βαρύτητας. Η ουρά και η κεφαλή -εάν υπάρχει- εξαφανίζονται, ο Πυρήνας αρχίζει να στρογγυλεύει και μια περιστροφική κίνηση πάνω στον εαυτό του γεννά τον αντίθετο πόλο. Αυτή είναι η περιστροφή που αντικατέστησε τη δεύτερη κίνηση.
Χωρισμένος από τον Ήλιο, ο Πυρήνας φέρει μέσα του τον μόνο πόλο που έχει κατ' εκείνη την στιγμή και τα σπέρματα ζωής. ή διαφορετικά, τις πρώτες εκδηλώσεις ζωής.
Αυτές oι εκδηλώσεις μπορούν να αντιπροσωπεύσουν τις "φόρμες" της ζωής, τις πιο εσωτερικές από τις "Δυνάμεις" που "ζουν" στον Ήλιο.
Μετά από ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το "κέντρο" αυτού του πυρήνα συμπυκνώνεταιo η επιφάνεια επιτρέπει να εμφανιστούν διάφορα στοιχεία. Εκτείνονται οι Πόλοι, στο κατοικήσιμο τμήμα. Ο Πυρήνας είναι ήδη μια Σφαίρα. Μπαίνουμε στην τρίτη φάση της ζωής του πλανήτη.
Πλησιάζει η Τέταρτη Εποχή: η Ατλαντίδα.
Εκείνους τους καιρούς υπήρχε ένα επί πλέον αστέρι στον ουρανό: η γλυκιά Φεμπέια, που έπρεπε να αντανακλά το μυστήριο Φως της πάνω στους γεννημένους έρωτες του Αδάμ και της Εύας.
Επίσης σημειώθηκε κι ένα ακόμα φαινόμενο: οι θάλασσες, υπακούοντας στο μαγνητικό ρεύμα της Σελήνης, άρχισαν να κινούνται σε μια ρυθμική ταλάντευση: οι θάλασσες -τερατώδεις και τρομακτικές, τότε- οι οποίες βοήθησαν, στην επιφάνεια των ηπείρων, την μετασχηματιστική πράξη όλης της φωτιάς.
Το σύνολο των πλανητικών επιρροών του Ήλιου και της Σελήνης, την ίδια στιγμή που αναπτύσσονται οι πρώτες κινήσεις: περιστροφή, βαρύτητα, παλίρροιες, άλλαξαν την καρδιά της Γης και μια κίνηση κεντρικής περιστροφής, ανεξάρτητης από τις υπόλοιπες, άρχισε περίπου την Πέμπτη Εποχή, την Άρια.
Έχει σαν αποτέλεσμα αυτό που είναι γνωστό σαν το προβάδισμα των ισημεριών, δηλαδή, μία κίνηση μετακίνησης των πόλων.
Έχει σαν στόχο τον διασκορπισμό κρυσταλλωμένων υλών, ιδιαίτερα του σιδήρου και άλλων μετάλλων, με τρόπο που ο μαγνητισμός του πλανήτη να ανταποκρίνεται στα αδιάκοπα "κύματα" που εκπέμπονται από τους πλανήτες.
Έτσι ισορροπείται η στατική οικονομία της Γης και έτσι σταδιακά σχηματίζονται οι ήπειροι και η δίκαιη διανομή των ωκεανών.
Αυτός ο "πυρήνας φωτιάς", λοιπόν, "κινείται" από τις "πλανητικές επιρροές". Σύμφωνα με τους διαφορετικούς συνδυασμούς αυτών των επιρροών, που έχουν επηρεαστεί, από την πλευρά τους, από το αστρικό σύστημα, αυτή η κίνηση είναι ουσιαστικά διαφορετική σε ένταση, ταχύτητα και κατεύθυνση.
Οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι επίγειοι και οι υποθαλάσσιοι σεισμοί, είναι εκδηλώσεις αυτής της κίνησης του κεντρικού πυρήνα.
Καταλαβαίνεις τώρα, Σενταϊόρ, γιατί σου έλεγα ότι η Τέταρτη Κίνηση της Γης -προβάδισμα ισημερίας- είναι το μυστικό όλης της εξέλιξης των ηπείρων και των φυλών.
Αυτή η πράξη δημιούργησε την φοβερή καταστροφή της ηπείρου της Ατλαντίδας. Από αυτήν την πράξη θα γεννηθεί η Έκτη Ολύμπια Ήπειρος ή Ειρηνική.
Οι νέοι τρόποι ζωής θα τους δώσουν, είναι βέβαιο, περισσότερες ανέσεις, αλλά θα είναι, κυρίως, η αίσθηση τους πάρα πολύ αναπτυγμένη για την "αποδοχή του μέσου", που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν καλύτερα την εξέλιξη, μέσα στις γιγάντιες κυκλικές καταστροφές.
Εκείνοι, που έγραψαν ή μίλησαν για την Έκτη Υπό-Φυλή Άρια, παρουσιάζοντας την σαν μία φυλή με ανώτατη οργάνωση και "υλικό" πολιτισμό, ξεχνούν αυτήν την τρομερή τέταρτη Κοσμική Νύχτα, της οποίας τα αποτελέσματα θα αναλάβουν αναρίθμητους τρόπους ύπαρξης.
Ποιο θα είναι το μέρος του κόσμου που θα είναι τελείως ανέπαφο; Θα σας το θυμίσω τις Αγίες Γραφές, που λένε: "Γιατί εκείνη την εποχή θα υπάρχουν μεγάλες δοκιμασίες, που όμοιες τους από την αρχή αυτού του κόσμου μέχρι τώρα δεν έχουν υπάρξει, ούτε ποτέ θα υπάρξουν".'
"Αν δεν συντέμνονταν οι ημέρες εκείνες, δεν θα σωζόταν κανένα ον, αλλά λόγω των εκλεκτών, θα συντμηθούν οι ημέρες εκείνες". (Άγιος Ματθαίος -Κεφ.24, στίχος 21,22)
Υποτίθεται, λοιπόν, ότι οι εκλεκτοί θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλους κίνδυνους και μεγάλες δυσκολίες.
Για αυτό συμβουλεύουμε να μελετήσετε τις νέες επιστήμες και να κατασκευάσετε πολλά μέσα μεταφοράς με δυνατότητα εύκολης οδήγησης, και κυρίως συστήματα.
μέσων μεταφοράς, που να μπορούν να λειτουργούν τόσο στον αέρα όσο και επάνω στην θάλασσα, ικανά να μπορούν να μεταφέρουν ανθρώπους και τρόφιμα.
Στο Βιβλίο, που αφορά την τέταρτη Κοσμική Νύχτα, θα δοθούν λεπτομέρειες για την ανάπτυξη της.
Η πέμπτη Κοσμική Νύχτα μας ενδιαφέρει άμεσα, γιατί ενώνεται, κατά το μεγαλύτερο της μέρος, με την τέταρτη.
'Όταν θα βρίσκονται στο τέλος τα πρώτα καταστροφικά αποτελέσματα πάνω στις σημερινές Ηπείρους, θα αρχίσει η αργή άνοδος της Έκτης Ηπείρου.
Ήδη άρχισαν τα σήματα προάγγελοι του βασιλείου των υλών: μια τεράστια χημική εργασία κάτω από τον Ειρηνικό, προκαλεί ατμοσφαιρικές αλλαγές και ηλεκτρικές θύελλες, που κάθε φορά θα ξεσπούν εκεί πιο δυνατές, διακόπτοντας τη ναυσιπλοΐα.
Πολλά νησιά του Ειρηνικού θα δοκιμάσουν σεισμούς, εκρήξεις, καινούργια νησιά θα αναδυθούν γύρω από το νησί του Βαγιού (Νησί του Πάσχα).
Επομένως, θα είναι απαραίτητο να επιτρέψουμε να συναντηθούν, πριν σκεφτούμε να εγκαταστήσουμε εκεί αποικίες. Αυτοί που θα τολμήσουν να το κάνουν δεν θα αντισταθούν στην γύρω ακατάπαυστη εργασία και μετά από αυτό θα διατρέξουν τον κίνδυνο να παραμείνουν απομονωμένοι από τον κόσμο, αφού θα είναι αδύνατο να ταξιδέψουν σε σχεδόν συνεχές βράσιμο και μέσα σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη από δηλητηριώδη αέρια.
Μην ξεχνάς, ω, αγαπημένο μου Παιδί, ότι αυτό είναι το τελευταίο Ευαγγέλιο, πριν από την Επιστροφή Του, και ότι οι Εκλεκτοί πρέπει να ενημερωθούν για αυτό, το συντομότερο δυνατόν. Εκτός από αυτό, η γνώση των Νόμων της Μετενσάρκωσης θα φωτίσει τα μυαλά και πιο εύκολα θα γίνει η ένωση μεταξύ των Ιεραρχιών και των ανθρώπων.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
Η Γήινη Πνευματική Ιεραρχία, Ήδη ανακοίνωσε το τρομερό μυστικό: Η ατομική τιμωρία έρχεται, συγκεκριμένα, Γιατί έχουμε απαρνηθεί τον Δάσκαλο!
Και όλοι είμαστε υπεύθυνοι αυτής της μοίρας,
Ο εγωισμός και η αδιαφορία μας
Τα μίση, τα βίτσια, το ψέμα, η απιστία μας
Γεννούν βία, μιζέρια, ΘΑΝΑΤΟ!
Μέχρι την Παγκόσμια Τραγική Στιγμή, Του υπέρτατου τρόμου και της απόλυτης σύγχυσης,
Ας ξυπνήσουμε από την υλική ψευδαίσθηση!
Ας προσευχηθούμε για την πραγματική μετάνοια..
Περιόρισε, Κύριε, σε Αυτόν τον Δρόμο του Μαρτυρίου,
Τον πόνο και τον θάνατο αυτής της Ανθρωπότητας!
Ώστε κάποια παιδιά Σας, με Στοργή, να επιβιώσουν, για να δουν το "ALBA LUCIS"
Ο " ΠΡΟΣΔΟΚΩΝ" ΣΤΑΥΡΟΣ
Το σύμβολο της "Προσδοκώσας Εκκλησίας" του Σενταϊόρ, συγκεντρώνει τις βασικές εκφράσεις των φιλοσοφιών, θρησκειών και μυστικιστικών παραδόσεων της Ανατολής και της Δύσης: το ιερό Pranava ΟΜ και τον μυστικιστικό Σταυρό των δυτικών πιστεύω.
Ο Σταυρός και το ΟΜ, συμπλεγμένα, είναι η έκφραση της συμφιλιωτικής δράσης της "Προσδοκώσας Εκκλησίας", έτσι όπως το συνέλαβε ο Σενταϊόρ, το 1919. Αντιπροσωπεύει το ιδανικό της ένωσης των δύο ημισφαιρίων του κόσμου, που θα πραγματοποιηθεί, σύμφωνα με την Ανατολική Παράδοση, από τον Κύριο Maytreya, τον Χριστό της Τρίτης Χιλιετίας.
To Pravana AUM, που γράφεται και ψέλνεται ΟΜ, εμπερικλείει τον συμβολισμό των τριών κοσμικών δυνάμεων που κυβερνούν και γεννούν την ζωή: Α - ο Μπράχμα, ο Δημιουργός όλων των πραγμάτων, που αγκαλιάζει με το χέρι του το πάνω μέρος του Σταυρού.
U- ο Βισνού, ο Συντηρητής ή Επιδιορθωτής, που λαμβάνει την δύναμη στο κέντρο του Σταυρού και την αποστολή του Μπράχμα.
Μ - ο Σίβα, ο Μεταφορέας ή ο Συμπονετικός Καταστροφέας, του οποίου η αποστολή και η εξουσία προέρχονται από τον Μπράχμα και από το πιο εσωτερικό μέρος του Σταυρού. Επιστρέφοντας σ' Αυτόν τα πάντα, το παν μπορεί να αρχίσει από την αρχή κι έτσι να συνεχιστεί η αιώνια κίνηση της Δημιουργίας.
Κυριαρχώντας πάνω σ' αυτό το τριπλό οικουμενικό σύμβολο, το AUM που δονείται αιώνια στον Αιθέρα του άπειρου σύμπαντος, και σταθερά ακτινοβολεί από αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι σαν το δοχείο της βούλησης του Πατέρα, της δημιουργικής ενέργειας του σύμπαντος ή -διαφορετικά- η Μητέρα της Δημιουργίας, η συμπαντική SHAKTI.
Αυτή που είναι η μεσολαβήτρια και προστάτιδα των ανθρώπων απέναντι στον Υιό που είναι ο Πατέρας και που συμβολίζεται από το Σημείο που "κρέμεται" στο διάστημα - ο BINDHU, μοναδικός δυνατός τρόπος γραφικής απεικόνισης του Πατέρα.
Γύρω του είναι σχηματισμένο το Τρίγωνο του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Από την πλευρά του, ο οικουμενικός Χριστιανικός Σταυρός, με τα δύο ίσα σκέλη, περικλείει. υπό μια έννοια, όλα τα πιστεύω με σφραγίδα δυτική και χριστιανική, εκτεινόμενος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απεικονίζοντας την οικουμενικότητα της αίσθησης, της σκέψης, της θέλησης και της δράσης, χωρίς διάκριση εποχής, πιστεύω, φυλής, τόπου, κλπ...
Στην κορυφή του ισόπλευρου τριγώνου της δυτικής Τριάδας (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα), τα σύμβολα περιπλέκονται κατά έναν μυστικιστικό τρόπο. Πραγματικός μεταφυσικός "γάμος"... Ενωμένο με τον BINDHU, ή Σημείο, που σημαδεύει το Κέντρο και είναι αποτέλεσμα της Τριάδας, το πάνσοφο ΜΑΤΙ του Πατέρα, που τόσο σέβονται σε Ανατολή και Δύση, Κέντρο που ακτινοβολεί στο άπειρο την Μοναδική Βούληση.
Yantra, ή Σύμβολο ενός Κοσμικού Mantram, που αντηχεί αιώνια στο διάστημα, το AUM-OM... για πάντα ευρισκόμενο στον Οικουμενικό Σταυρό, Σύμβολο που είναι η τέλεια ένωση όλων των ανθρώπων.
Πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι όλοι είμαστε Ένα και μια μέρα θα το εκφράσουμε αυτό όλοι μας με πράξεις, λόγους, σκέψεις και αισθήματα!
 Armand Toussaint (2)

Ελάχιστοι πιστοί, εκτός από τους κεχρισμένους Γνωστικούς, αποδίδουν ακριβή διήγηση του δράματος του οποίου ο ήρωας ήταν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, για την κάθαρση της αύρας της Γης.
Οι Χριστιανικές μονοφυσιτικές θρησκείες οι οποίες, το Πάσχα, εορτάζουν την ανάσταση του Χριστού, δεν έχουν καταλάβει σπουδαία πράγματα, διότι ούτε ο Χριστός (αθάνατο Πνεύμα, υιός του Θεού Πατρός), ούτε ο Ιησούς (Άνθρωπος μεταμορφωμένος, τέκνο της Μαρίας) πέθαναν και, κατά συνέπεια, ούτε αναστήθηκαν, στις 3 Απριλίου του έτους 33, στις 13h και 06' και 03'' στην Iερουσαλήμ όπως εσφαλμένως διδάσκεται, urbi et orbi.
Η απόδειξη του γεγονότος αυτού είναι πάρα πολύ εύκολη γι' αυτούς που διαλογίζονται πάνω στα σχετικά βιβλικά κείμενα.
Το μαρτύριο της σταυρώσεως είναι ιδιαιτέρως επίπονο. Ο σταυρούμενος πεθαίνει από μακρά ασφυξία που προκαλείται από τετανία του διαφράγματος. Ας σημειωθεί, επίσης, ότι τα "καρφιά" της σταυρώσεως μπήγονται στους καρπούς, ενώ οι στιγματισμένοι απεικονίζουν αυτές τις πληγές στο κοίλωμα της παλάμης. Ας τονίσουμε, επίσης, ότι, αντιθέτως προς τους δύο ληστές, δεν σπάζουν τις κνήμες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του οποίου καμία πληγή δεν είναι θανάσιμη και που η χαριστική βολή που του δόθηκε από τον Ρωμαίο αξιωματικό Λογγίνο, ο οποίος ήταν πεπειραμένος πολεμιστής, πλήγωσε το συκώτι, το μόνο όργανο του σώματος που μπορεί να αναγεννηθεί.
Κατά την έκτη ώρα, δηλαδή προς το μεσημέρι, ο Χριστός λέει στον μετανοούντα ληστή: "σήμερα θα είσαι μαζί Μου, μέσα στον Παράδεισο". Τούτο σημαίνει ακριβώς ότι ο Χριστός εγκαταλείπει το σώμα του Ιησού το οποίο επισκίαζε από τη στιγμή της βαπτίσεώς Του στον Ιορδάνη από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Πάνω στον σταυρό, ο Ιησούς, μόνος, παραμένει. Ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας, με την άδεια του Πιλάτου και βοηθούμενος από τον Νικόδημο και τις Άγιες γυναίκες - μεταξύ των οποίων η Μαρία η Μαγδαληνή - που ήλθαν από τη Γαλιλαία, τον αποθέτει μέσα σ' έναν ολοκαίνουργιο τάφο ιδιοκτησίας του. Κανένας από τους μαθητές, οι οποίοι, ήδη, από τη στιγμή που τον συνέλαβαν, είχαν εγκαταλείψει τον Κύριο, κανένας από αυτούς δεν ήταν παρών.
Την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, οι γυναίκες -μεταξύ των οποίων η Μαρία η Μαγδαληνή- πήγαν στον τάφο με αρώματα, αλλά δεν βρήκαν εκεί το σώμα του Ιησού. Δύο άνθρωποι με αστραποβόλα ενδύματα -στην ουσία δύο άγγελοι που είχαν επαναφέρει τον Ιησού από την κατάσταση του παρατεταμένου κώματος- εμφανίστηκαν μπροστά τους και ανήγγειλαν ότι ο Ιησούς ήταν ζωντανός. Οι γυναίκες πληροφόρησαν αμέσως τους μαθητές που δεν τις πίστεψαν, αλλά ο Πέτρος έτρεξε στον τάφο για να διαπιστώσει τα λεγόμενά τους. Η Μαρία η Μαγδαληνή, πρώην εταίρα που αγαπούσε βαθιά τον Κύριο, θέλησε να πληροφορηθεί τον τόπο που βρισκόταν ο Ιησούς και απευθύνθηκε στον κηπουρό, δηλαδή στον ίδιο τον Ιησού, τον οποίο δεν αναγνώρισε λόγω της αλλαγής της φυσιογνωμίας του που προκλήθηκε από την αναχώρηση του Χριστού.
Την ίδια μέρα, δύο που κατευθύνονταν στους Εμμαούς συνάντησαν κάποιον που συμβάδισε μαζί τους και δεν τον αναγνώρισαν ως Ιησού, στο χάνι όπου σταμάτησαν, παρά μονάχα από τον τρόπο που έκοψε το ψωμί: "Ραβί, είσαι Εσύ!". Αυτές οι δύο μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την διπλή προσωπικότητα του Ιησού - Χριστού. Υπάρχουν δε και άλλες ακόμα.
Ο Ιησούς εμφανίστηκε με σάρκα και οστά στους Αποστόλους, στον τόπο όπου ήσαν κρυμμένοι, μια δεύτερη δε εμφάνιση έγινε για να πεισθεί ο Θωμάς.
Τέλος, μια τρίτη εμφάνιση του Ιησού, στις ακτές της λίμνης Τιβεριάδας όπου οι μαθητές δεν ήξεραν, στην αρχή, ότι ήταν Αυτός.
Είναι, λοιπόν, ο "μεταμορφωμένος" Ιησούς (που μεταμορφώθηκε στο όρος Θαβώρ) αυτός ο οποίος, πάνω σ' ένα όρος της Γαλιλαίας, προς τη Bιθυνία, εγκαταλείπει τους ένδεκα μαθητές του και ανυψώνεται στον ουρανό (Ανάληψη) όπως έκανε και ο Ηλίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Σύνοψις Μυστικών", του Sedir , Eκδόσεις "Κυβέλη"

Ο τόπος κατοικίας μας, ο φυσικός κόσμος, πρέπει να είναι επίσης και το πεδίο της μάχης μας. Γι' αυτό και οι φυσικές καταστάσεις τείνουν να πραγματωθούν δια των πράξεων. Γι' αυτό και τα συναισθήματά μας πεθαίνουν αν δεν τα ενσαρκώσουμε μέσα στην ύλη. Αντίστροφα, οι τροποποιήσεις του φυσικού κόσμου αντιστοιχούν με αόρατα φαινόμενα. Σε μια ασθένεια, σε μια μάχη, σε μια εμπορική επιχείρηση, οι ορατοί παράγοντες δεν είναι σχεδόν τίποτε άλλο εκτός από μαριονέτες που τις κινεί ένα κρυμμένο χέρι.
Αν ο Χριστός, λοιπόν, ήθελε να δείξει ένα παράδειγμα στον κόσμο, ήταν απαραίτητο να υποφέρει σωματικά και να δεχτεί την επίσκεψή του η αυτοκρατορία των νεκρών. Το παν ζει, και η δύναμη των συμπαντικών μεταμορφώσεων, ο θάνατος, ζει εντονότερα από κάθε άλλο πλάσμα. 'Ομως, πριν 2.000 χρόνια, γνώρισε την ήττα, για πρώτη φορά. 'Επρεπε, άλλωστε, οι δίκαιοι της αρχαιότητας που ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στην τροχιά της Φύσης, να μπορέσουν να ανέλθουν στον Ουρανό. 'Επρεπε, αυτό που για την Εκκλησία αποτελεί ανάσταση της σάρκας, δηλαδή η μυστηριώδης μεταστοιχείωση των χονδρών και ανάπηρων οργανισμών μας σε σώματα ακτινοβόλα και απρόσβλητα, να προετοιμασθεί επί μακρόν.
'Οσο σκοτεινά κι αν είναι τα σκότη, όπου όχι μόνον οι άνθρωποι αλλά κι ολόκληρη η δημιουργία έχουν βυθισθεί, η ζωή που τους εμψυχώνει, τους ωθεί προς τα άνω. Αυγές φωτίζουν την φύση κατά καιρούς. Βαδίζει με μια ακατανίκητη δύναμη προς την ειρήνη, προς την αρμονία, προς την ενότητα. Πριν, όμως φτάσει στην ανάπαυση, πρέπει να γνωρίσει όλες τις μάχες, όλους τους ενάντιους πόλους, όλες τις διαιρέσεις. Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο δάσκαλος και ένας μόνον κριτής: Αυτός που χάραξε όλα τα σχέδια, που συνάθροισε όλες τις μάζες, και διάνυσε όλα τα μονοπάτια.
Η θυσία στηρίζει το Σύμπαν: Ο άνθρωπος την αντιλαμβάνεται ως έναν νόμο αμοιβαίας ανταλλαγής, έπειτα ως ένα ηθικό καθήκον, έπειτα την ακολουθεί λόγω αγάπης: Σε αυτή την βαθμίδα, η εκούσια αποδοχή των βασάνων οδηγεί υψηλότερα από τους μαθηματικούς νόμους της έμφυτης δικαιοσύνης. Κάνει να κατέλθει το απόλυτο εντός του σχετικού μέσα μας και γύρω μας.
Οι Βραχμάνοι προφέρουν τον λόγο "AUM" πολλές δεκάδες φορές εκπνέοντας και εισπνέοντας άλλες τόσες δίχως, όμως, να υπερβάλλουμε, ιδού η πρακτική: Άρχισε εισπνέοντας όσο γίνεται πιο αργά, έπειτα κράτησε την αναπνοή σου, έπειτα να εκπνεύσεις όσο γίνεται πιο αργά και να σταματήσεις, αφού εκπνεύσεις, έπειτα δε να αρχίσεις και πάλι. Σταδιακά θα μπορείς να αποκτήσεις εκπληκτικά αποτελέσματα, μέχρι του σημείου που θα έχεις μεταξύ της μίας εκπνοής και της εισπνοής, μία κατάσταση παρόμοια με τον θάνατο, δηλαδή μία κατάσταση κατά την οποία οι πνεύμονες και η καρδιά διακόπτουν τις λειτουργίες τους. Η εξελικτική δύναμη της πρακτικής στηρίζεται σε μία αναλογία: Ο φυσικός (ΡΗ) θάνατος παράγεται από το σταμάτημα των κυρίων ζωτικών λειτουργιών, όπως η αναπνοή και η κυκλοφορία, ένας άνθρωπος που δεν αναπνέει και του οποίου η καρδιά δεν χτυπά είναι ένας άνθρωπος νεκρός όμως, ο θάνατος είναι η απελευθέρωση της ψυχής, δηλαδή του λεπτού Όντος. Γι' αυτό τον λόγο το άτομο που προκαλεί εκουσίως αυτή την θανάσιμη κατάσταση, είναι όντως ζωντανό συνεπώς, η πρακτική τείνει προς την απελευθέρωση του λεπτού Όντος εν ζωή, δηλαδή στον συνειδητό διαχωρισμό. Το κινητό απομονώνεται από το σταθερό.

Απόσπασμα από τα προλεγόμενα της Ειρήνης
Ο θάνατος είναι το χυδαίο λαϊκό αίνιγμα, γιατί σε όλους τους χρόνους δυο υποθέσεις βασάνισαν αυτόν ο οποίος θέλησε να προσπαθήσει να βρει τη λύση του: Μία απείρως ποιητική, η οποία κολακεύει την ματαιότητα των αδαών, ισχυρίζεται ότι, απαλλαγμένη από το Κρόνειο σώμα, η ατομικότητα του ανθρώπου μπορεί να ζήσει μία ζωή ανεξάρτητη μέσα στον αιθέρα, με το Σεληνιακό, Ερμείο και Ηλιακό σώμα, σχηματίζοντας μία ατομικότητα πιο εξελιγμένη, η άλλη, απείρως πιο πεζή, θεωρεί ότι η ατομικότητα και η ζωή σταματούν με την καταστροφή του φυσικού σώματος. Οι δύο λύσεις είναι και οι δύο αληθινές, με μία τρίτη που είναι η συνήθης λύση στο τωρινό στάδιο των πιο εξελιγμένων γήινων φυλών.
1ον Αυτός που Ερμητικώς, δηλαδή με μία συνεχή διανοητική κατάσταση, ξέρει να μεταφέρει όλη την προσωπικότητα του μέσα στα τρία ανώτερα στοιχεία, μπορεί να συμμετέχει στην Αιώνια ζωή που εξακολουθεί να ζει μέσα στο Κρόνειο σώμα, μετά δε το θάνατο μπορεί να ζήσει την αιώνια ζωή ή να προσγειωθεί πάνω σε άλλους πλανήτες, ή να επιστρέψει στην ανθρώπινη ζωή.
2ον Αυτός που καταδικάζει τα πάντα στην Κρόνεια ζωή και περιορίζεται στο βαρύ ένδυμα της σάρκας, αποσυντίθεται μαζί με την σάρκα και τα υπολείμματα των υψηλότερων μορφών αποσυντίθενται μέσα στον αιθέρα, και η αληθινή αδιαίρετη προσωπικότητα τελειώνει.
3ον Αυτοί οι οποίοι, όπως συμβαίνει στην τωρινή ώρα εξελίξεως, δεν είναι εντελώς σάρκα ή εντελώς ψυχή, ακολουθώντας την ατραπό των γήινων, διαδοχικών, γρήγορων, συνεχών, ενσαρκώσεων αμέσως μετά το θάνατο ή λίγο αργότερα. Άρα, τα ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ μπορούν, σε σπάνιες περιστάσεις, να έρθουν σε επαφή με τον τυπικό γήινο άνθρωπο, όπως έρχονται και οι Αιώνες, και αυτοί είναι μόνον αυτοί που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Είναι άτοπο να νομίζουμε ότι έρχονται αυτοί της δεύτερης κατηγορίας, που δεν έχουν καμία διαφορά με τα πνεύματα των κατωτέρων του ελλόγου ανθρώπου ζώων, τον σκύλο, τον λύκο, την αλεπού, τον λαγό. Είναι δυνατόν να έρθουν αυτοί της τρίτης κατηγορίας κάτω από την ανθρώπινη μορφή, δηλαδή περιβεβλημένοι με νέα σάρκα και φέροντας νέα ονόματα, και τότε δεν είναι παρά νέοι άνθρωποι με το περιεχόμενο εκείνων που κάποτε πέθαναν.
Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΥΡΙΑΜ είναι ένα ίδρυμα που ασχολείται με Εσωτερική Επιστήμη, ακριβέστερα δε με τον Ερμητισμό. Είναι θειασώτις των διδασκαλιών των Αιγυπτιακών, Χαλδαϊκών, Περσικών, Ελληνιστικών Ναών και των δοξασιών των Πυθαγορείων, των Εσσαίων, των Νεοπλατωνικών, των Αλχημιστών και των Καββαλιστών.

Το έμβλημά της είναι το Labor et Caritas. Αυτό το λαϊκό Τάγμα διατήρησε, στον εικοστό αιώνα, τις Πυθαγόρειες πρακτικές.
(Οδηγίες της Ερμητικής Αδελφότητας της Μύριαμ προς τους Νεόφυτους - απόσπασμα από μια ανέκδοτη μονογραφία που αφορά τις οδηγίες για, τα μέλη της MYRIAM, η οποία γράφηκε από τον Αδελφό Vigrilio Pernard, συντάχθηκε τον Αύγουστο του 1906 και εγκρίθηκε από τον διδάσκαλο J. Kremmertz τον Ιούλιο του 1907.)
Περί της προετοιμασίας
Η φιλοσοφική σου γνώση, ω μαθητή, ήδη προπαρασκευασμένε για την απόκρυφη σοφία, σε οδήγησε μέχρι εμάς, τώρα είσαι διατεθειμένος να προετοιμάσεις το Είναι σου για την πραγματοποίηση της Απόλυτης Τέχνης, δηλαδή προετοιμάζεσαι για να εισέλθεις στη Μαγική Πρακτική.
Αυτή η προετοιμασία δεν είναι παρά μια αργή και προοδευτική μεταμόρφωση του ατόμου, που τείνει προς την τελειότητα.
Το Είναι σου είναι φορτισμένο με διαστροφές, με χαρακτηριστικά πάθους, με αδυναμίες, με εσφαλμένους συναισθηματισμούς και με εσφαλμένες τάσεις που αποκτήθηκαν στη ζωή σου;
Πρέπει να το εξαγνίσεις!
Το είναι σου είναι κατ' εξοχήν παρορμητικό;...Είναι απαραίτητο να κυριαρχήσεις επάνω του δια της Βουλήσεως!
Η Ερμητική Νοημοσύνη σου είναι καταπιεσμένη, εμποδισμένη, πνιγμένη από τα βαρύτερα μέρη σου;... Πρέπει να την βοηθήσεις ν' απελευθερωθεί από τις αλυσίδες, έτσι ώστε να ξαναγεννηθεί θριαμβεύουσα, όπως ο ένδοξος Χριστός.
Η Φιλοσοφία λέει προς εσένα: «Γνώθι σε αυτόν!».
Στο μέτρο που θα βελτιώνεσαι, θα έχεις τους βοηθούς και τα μέσα για να πετύχεις τα πλέον σημαντικά αποτελέσματα. Για τον Ερμητιστή, η βελτίωση του εαυτού έχει την έννοια της αποτελεσματικότερης και τελειότερης πραγματώσεως.
Γι' αυτόν το λόγο δεν θα αξιώσεις αυτό που δεν μπορείς ν' αποκτήσεις δια του βαθμού της εξελίξεως σου. Εργάσου και περίμενε την Ερμητική σοδειά ν' αναπτυχθεί, ν' ανθίσει και να καρποφορήσει.
Η ατραπός δεν είναι ούτε σύντομη ούτε εύκολη
Μη πιστεύεις ότι η ατραπός είναι σύντομη και εύκολη, σκέψου ότι για να μετατρέψεις ένα ακατέργαστο μέταλλο σε κλείδα, είναι απαραίτητο να έχεις ένα σιδηρουργείο, το πυρ, μια σφύρα και μια λίμα, κυρίως δε την τέχνη και την υπομονή. Προς το παρόν, πρέπει να κατασκευάσεις συ ο ίδιος την κλείδα για ν' ανοίξεις την Ερμητική θύρα, κρατώντας το κλασσικό μυστικό των μεταστοιχειώσεων, δεν διαθέτεις δε παρά το σίδερο, το σιδηρουργείο, μια σφύρα και μια λίμα που πρέπει να μάθεις να τα χειρίζεσαι, κι έναν μικρό κόκκο πυρός πάνω στον οποίο θα πρέπει να φυσήξεις πολύ, προσθέτοντας πολύ κάρβουνο, για να μπορέσεις να καταστήσεις το μέταλλο σου διάπυρο.
Όμως, μόλις φτιαχτεί η κλείδα, πρέπει να προσπαθήσεις να την χρησιμοποιήσεις... Και μόλις βρεις το μυστικό, πρέπει να προσπαθήσεις να το χρησιμοποιήσεις...
Η γλώσσα μου γίνεται εδώ σαν την γλώσσα της Σφίγγας, μιας και, εκεί όπου συζητάμε για τα μυστικά της Ερμητικής Τέχνης, πρέπει να είμαστε πολύ συνετοί.
Οφείλω, όμως, να σου εξηγήσω ότι το πυρ είναι η Ψυχή σου, το σιδηρουργείο το σώμα σου, η σφύρα και η λίμα η συνετή βούλησή σου, και ο μικρός κόκκος πυρός είναι το Πνεύμα της Αγάπης που θα σε οδηγεί στον επιθυμητό προορισμό.
Περί του λόγου υπάρξεως συμβολικής μορφής
Ο λόγος υπάρξεως συμβολικής μορφής στηρίζεται στο γεγονός ότι ο μαθητής, σε μια κάποια στιγμή, έχοντας στην κατοχή του τα στοιχεία της τέχνης, πρέπει να βρει όλα τα υπόλοιπα μόνος του, μιας και το γνωρίζειν, στην Ερμητική Τέχνη, σημαίνει πράττειν, είναι δε λογικώς λειτουργία της εσώτερης αξίας του ατόμου, δηλαδή του βαθμού της προόδου του, τότε δε οι απόκρυφες αλήθειες, καλυμμένες με τα πιο σκοτεινά σύμβολα για τους βέβηλους ανθρώπους, μπορούν να διαβαστούν από το πνεύμα του, εάν φωτισθούν από έναν σπινθήρα Καθαρής Νοημοσύνης, όπως τα ζηλοτύπως κλειδωμένα μέσα σε μια κοσμηματοθήκη μυστικά αποκαλύπτονται στο περίεργο βλέμμα δια των ακτίνων Rontgen.
Ας μη σε σπρώχνει σε υπερβολές η βίαιη επιθυμία της αποκτήσεως
Όλα αυτά είναι ρυθμισμένα δια του Πνεύματος του Επίκαιρου που είναι η ουσιώδης Δύναμη της Συμπαντικής Νοημοσύνης και είναι ο Νόμος της Αρμονίας. Είθε, λοιπόν, ο πυρετός του να πράττεις, να αποκτάς, να φθάνεις, να μη σε σπρώχνει σε επικίνδυνες υπερβολές και σε παράνομες διεκδικήσεις. Αυτή είναι η περίπτωση εκείνου ο οποίος, μόλις εισήλθε στη Σχολή: θα ήθελε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να επικοινωνεί με όλα τα φαντάσματα και όλες τις νύμφες του απόκρυφου, ή να γίνει Μάγοςo και αποθαρρύνεται επειδή αυτό δεν συμβαίνει· δεν σκέφτηκε, όμως, ότι για να μάθει ένα επάγγελμα ή μια τέχνη, ή για να αποκτήσει ένα δίπλωμα, ή ένα δάφνινο στεφάνι, είναι απαραίτητο να κάνει λάθη επί πάμπολλα χρόνια: Είναι, λοιπόν, δυνατόν να αρκούν μια ή δυο χρονιές της ζωής για να εισέλθουμε στην ατραπό του Αοράτου, μιας και αυτό σημαίνει να μεταβάλλουμε το ίδιο μας το άτομο σε Κιβωτό ενός μεταποιητικού Πνεύματος;
Αυτός που καλλιεργεί το χωράφι του, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που του υποδεικνύει η Γεωργία προκειμένου να αυξήσει και να επιταχύνει τον θερισμό. Όμως, εργαζόμενος επιμελώς, περιμένει υπομονετικά τον χρόνο της ωρίμανσης, και θα περνιόταν για τρελός αν βλαστημούσε γιατί η συγκομιδή δεν ωρίμασε πριν την ώρα της.
Και το φαινόμενο της ατομικής αναπτύξεως είναι ταυτόσημο με αυτό.
Πώς να συνειδητοποιήσουμε το μονοπάτι που διασχίσαμε
Όμως ο δυσαρεστημένος μαθητής απαντά: «Ναι, αλλά ο καλλιεργητής βλέπει καθημερινά την πρόοδο των φυτών του, κι, αυτό τον καθησυχάζει, τον ενθαρρύνει, του δίνει πίστη για την επιτυχία, αλλά εγώ...»
Ο καλλιεργητής, αφού γίνει η σπορά, δεν βλέπει την πρόοδο του σπόρου του και δεν μπορεί, λοιπόν, να την συνειδητοποιήσει, μέχρι την στιγμή που ένα πολύ μικρό φυτό ξεπετάγεται από το έδαφοςo λοιπόν, η πρώτη περίοδος της αναπτύξεως συμβαίνει μέσα στο απόκρυφο δίχως αισθητό σημάδι εξωτερικής προόδου.
Το ίδιο συμβαίνει και με Ερμητική ανάπτυξη.
Όμως, σ' αυτή την περίπτωση είναι πολύ πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε την παραχθείσα βελτίωση, μιας και, γενικώς, δεν εξετάζει κανείς το γεγονός ότι η βελτίωση είναι σχετική και ότι η πορεία ενός κινητού ούτε εκτιμήσιμη ούτε μετρήσιμη είναι, αν οι διάφορες θέσεις του κινητού δεν αναφερθούν στα σταθερά σημεία ή στα σημεία που κινούνται περισσότερο ή λιγότερο ταχέως.
Η έντονη εργασία της προετοιμασίας είναι εργασία εξαγνισμού και προσαρμογής του Είναιo λοιπόν, αν με την φιλοσοφική νοημοσύνη σου, καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ερωτάς την ψυχή σου, εξετάζεις τα συναισθήματά σου, τις τάσεις σου, την ενέργεια του πνεύματος σου, κι αν παρατηρείς, αναλύεις τα Όντα που έρχονται σ' επαφή με σένα, θα έχεις προφανή έλεγχο της ταχείας προόδου σου, ταχείας σε σχέση με τους ανθρώπους οι οποίοι ως ψυχές σέρνουν ασυνειδήτως στη πλάτη τους τον ζυγό τους από ακάθαρτη ύλη, δίχως να κάνουν καμία προσπάθεια για να απελευθερωθούν από αυτόν.
Η βούληση και οι Ερμητικές πρακτικές επεξεργάζονται την ψυχή και την τελειοποιούν
Έπειτα, καταλαβαίνεις ότι αυτή η εξέταση πρέπει να συνδέεται με την βούληση να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Μόλις βρεις το ελάττωμα, πρέπει, να το καταστρέψειςo μόλις επιθυμήσεις την αρετή, πρέπει να την αποκτήσεις.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια εργασία αυθυποβολής;
Ονόμασέ την έτσι, αν το θέλεις, αλλά η απλή δράση της αυθυποβολής θα ήταν κάτι τι το ελάχιστο δίχως την δύναμη των κανόνων της Τέχνης. Όμως ο εξαγνισμός και η προσαρμογή είναι όλως απαραίτητα, όπως είναι απαραίτητο, προκειμένου να γίνεις ξιφομάχος, να δυναμώσεις και να προσαρμόσεις το σώμα σου, έτσι ώστε η δράση που υποδεικνύει το πνεύμα της ξιφασκίας να εκτελείται επακριβώς και ταχέως. Τούτο αποτελεί το στοιχειώδες μέρος του Ερμητισμού.
Τα μυστικά της Τέχνης ανήκουν στους Εκλεκτούς
Η Κλασσική Τέχνη πρέπει να γίνεται κατανοητή δια της διαισθήσεως, να κατακτηθεί, και γι' αυτόν το λόγο ακριβώς ανήκει στους εκλεκτούς. Γιατί τα μυστικά της Τέχνης ανήκουν στους Εκλεκτούς;
Ο λόγος αυτού του γεγονότος είναι απολύτως επιστημονικός, δίχως καμιά μυστικιστική έννοια... Η Ερμητική ανάπτυξη τείνει προς την πραγματώνουσα εκδήλωση της υψηλής, νοήμονος Αρχής του Όντος.
Λοιπόν, αυτή η αρχή είναι αφ' εαυτής δίκαιη, διότι είναι το κομμάτι της Συμπαντικής Νοημοσύνης που είναι ο ρυθμιστής του Σύμπαντος: Και Δικαιοσύνη σημαίνει Νόμος. Είναι δίκαιη, δηλαδή είναι σύμφωνη με τον Υπέρτατο Νόμο.
Λοιπόν, στο μέτρο του ο άνθρωπος αναπτύσσει τις απόκρυφες δυνατότητες του, δηλαδή στο μέτρο που αφυπνίζει τον ΕΡΜΗ του, πλησιάζει μιαν έννοια της Απόλυτης δικαιοσύνης, και δεν μπορεί, λοιπόν, να μεταχειριστεί την ισχύ του αδίκως, γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο προς την Ουσία του.
Οι άνθρωποι, που έχουν προοδεύσει κατ' αυτόν τον τρόπο, και είναι, συνεπώς, δίκαιοι, είναι οι εκλεκτοί για τους οποίους η ισχύς δεν μπορεί παρά να είναι όργανο του αγαθού.
Σημείωσε, ωστόσο, ότι, μέσα στο Απόλυτο το Καλό, είναι αυτό που είναι δίκαιοo ενώ οι κοινοί άνθρωποι πιστεύουν συχνά ως καλό αυτό που είναι κακό και τανάπαλιν, μιας και είναι σχετικές συνειδητότητες και δεν έχουν την διαίσθηση του Απόλυτου Νόμου.
Η Ερμητική Τέχνη έχει μέσα εξόχως ενεργά δια της δικής της δυνάμεως, και το να δοθούν σε κάποιον που δεν είναι ώριμος, θέτοντας τον υπεράνω των άλλων ανθρώπων, θα ήταν κακή δράση ενάντια σε κάθε νόμο της εξελίξεως, της αρμονίαςo πράξη σατανική για την οποία θα υποστούμε την αντίδραση, μιας και ο υπέρτατος Νόμος είναι Νοήμων Νόμος.
Αυτά τα μέσα παραχωρούνται, λοιπόν, σ' αυτόν που έχει φθάσει σ' έναν σχετικό βαθμό προόδου, κατάσταση προόδου όπου δηλώνεται από κάποιο πράγμα ουσιωδώς εκτιμήσιμο, το οποίο έχει συμβεί μέσα του, μετά από την διαίσθηση και την εφαρμογή των υψηλών απόκρυφων αληθειών.
Η επιστήμη μας είναι μια επιστήμη θεϊκή και η Ερμητική Τέχνη το αποδεικνύει, μιας και, όπως έχουμε πει, είναι μια τέχνη Πραγματοποιούσα. (....)
Σύσταση του Όντος
Η ΕΡΜΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ συλλαμβάνει το Όν ως αποτελούμενο από τέσσερα στοιχειώδη μέρη που αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα συμπαντικά στοιχεία και τα τέσσερα στάδια εισελίξεως της νοήμονος αρχής της ζωής.
ΗΛΙΟΣ, Πυρ - Νοήμων Αρχή της ζωής.
ΕΡΜΗΣ, Αέρας - Ατομικοποίηση της Αρχής, Πρώτη ενανθρώπιση.
ΣΕΛΗΝΗ, Ύδωρ - Πλαστικός Μεσολαβητής - Αστρικό ή Σεληνιακό Σώμα.
ΚΡΟΝΟΣ, Γη - Απτό Σώμα, Αισθητήριος Οργανισμός.
Εξελεγκτική εργασία
Η Εξελεγκτική εργασία επί του Όντος είναι μία εργασία απελευθερώσεως των λεπτών στοιχείων από την εισελικτική περίσφιξη που λίγο-πολύ το παραλύει. Η απελευθέρωση του σεληνιακού σώματος από το Κρόνειο σώμα απαλλάσσει τα πρώτο από την επίδραση των αισθητηρίων δονήσεων που συσσωρεύονται μέσα στο δεύτερο, αντιπροσωπεύοντας την ζωή του περιβάλλοντος κόσμου.
Το σεληνιακό σώμα παραμένει έτσι κάτω από την αποκλειστική επίδραση των λεπτών δονήσεων και αντανακλά με περισσότερη διαύγεια την Ηλιακή Νόηση.
Η απελευθέρωση του Ερμείου σώματος από το σεληνιακό σώμα δίνει την δυνατότητα στο Ηλιακό Στοιχείο που το διαποτίζει να δράσει με όλες τις δυνατότητες του, μέσω αυτού τούτου του Ερμείου σώματος και του σεληνιακού, πάνω στο αισθητό πεδίο.
Περί του σεληνιακού σώματος
Το σεληνιακό σώμα αποτελείται από μία πολύ λεπτή ύλη που έχει διεισδύσει μέσα στον αισθητό οργανισμό του οποίου είναι η πραγματική ψυχή. Είναι εκπληκτικά ελαττό και ευαίσθητο, κατά τρόπο ώστε μπορεί να πάρει όλες τις μορφές και να συγκρατήσει την οποιαδήποτε εντύπωση, είναι λοιπόν, ένας συσσωρευτής σκέψεων, αισθημάτων, ποικίλων δονήσεων.
Επειδή βρίσκεται μεταξύ του Κρονείου σώματος και του Ερμείου σώματος, δέχεται και διατηρεί:
1) τις δονήσεις του εξωτερικού κόσμου οι οποίες, δια της νευρικής ακτινοβολίας, φθάνουν ως αυτό δια του αισθητηρίου οργανισμού ή του ορατού υλικού σώματος,
2) τις ψυχικές δονήσεις, ακόμα και τις εξωτερικές, που μπορούν να φθάνουν κατ' ευθείαν δια των λεπτών οδών του χώρου,
3) τις νοήμονες δονήσεις της Ηλιακής Νοημοσύνης μέσω του Ερμείου σώματος.
Όλα αυτά συγχωνεύονται, σε μια μεγάλη θάλασσα ενέργειας η οποία, εκτεινόμενη μέσα στον εγκέφαλο και εμψυχώνοντας τον, αποτελεί την συνειδητότητα του φυσιολογικού ανθρώπου, με όλα του τα ελαττώματα και όλες του τις αρετές.
Παλαιός άνθρωπος και νέος άνθρωπος
Όμως, στο βάθος μιας τέτοιας αταξίας, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που είναι το θεμελιώδες απόσταγμα της συνειδητότητας, κι αυτό είναι η κληρονομιά των προγενέστερων ζωών.
Το λεπτό Είναι του ανθρώπου, με τον θάνατο του φυσικού σώματος, αποδεσμεύεται από το Κρόνειο σώμαo έπειτα χάνει το πιο βαρύ τμήμα, ας πούμε το πιο υλικό, του σεληνιακού κατά μία περίοδο καθάρσεως!... Και στο τέλος επανεσαρκώνεται.
Όμως αυτό το λεπτό Είναι διατηρεί τα συναισθήματα, τις τάσεις, τα πιο χαρακτηριστικά πάθη που αποτελούσαν τον χαρακτήρα του ζώντος ατόμου και που αντιπροσωπεύουν την ιστορία της βιωθείσας ζωής και που υφαίνουν την ακόλουθη ζωή.
Αυτές οι λανθάνουσες ενέργειες αποτελούν, μαζί με την νοημοσύνη, της οποίας είναι το γήινο ένδυμα, το παλαιό άτομο το οποίο εκδηλώνεται ενστικτωδώς μέσω του νέου, που είναι παράγωγο της νέας υπάρξεως.
Έτσι ο άνθρωπος, ζώντας πολυάριθμες φορές, γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκοςo όμως η εξελικτική εργασία χειραφετεί ολίγον κατ’ ολίγον την Νοήμονα Αρχή από όλο το υπαγορευτικό κέλυφος της, το οποίο βασιλεύει, όσο η Νοήμων Αρχή δεν αποκτά την υπεροχή που της ανήκει και δεν οδηγεί τον άνθρωπο της στην Απόλυτη Επιστήμη και την Ερμητική Τέχνη.
Η Ερμητική Τέχνη, με τις πρακτικές της, επιταχύνει αυτή την χειραφέτηση, χωρίζει τα παλαιά πράγματα από τα νέα, το καθαρό από το ακάθαρτο και επιτελεί το μεγάλο έργο της αναγεννήσεως του Όντος.
Αύρα - Ψυχική Μόλυνση
Η ακτινοβολία του σεληνιακού σώματος σχηματίζει μια αύρα που περιβάλλει το Κρόνειο σώμα, η οποία είναι κατά το μάλλον ή ήττον καθαρή, ανάλογα με την καθαρότητα του ατόμου, και κατά το μάλλον ή ήττον ευρεία, ανάλογα με την ανάπτυξη του σεληνιακού σώματος του. Μπορούμε να πούμε ότι η αύρα είναι το άρωμα που αναδύει το Όν.
Έχει, όμως, πραγματοποιούς δυνάμειςo μπορεί να αγγίζει και να μολύνει, μπορεί να αγγίζει και να θεραπεύει, γι' αυτό και έχει ως σύμβολα: «τους βραχίονες του Ερμή».
Στην ουσία, αυτή η αύρα δρα πάνω στα πράγματα και πάνω στα ζώα διαποτίζοντάς τα με τις καλές ή κακές ιδιότητες της. Όταν δύο άνθρωποι, είναι σε επαφή, οι δύο αύρες αλληλοδιεισδύουν η μία μέσα στην άλλη και μεταξύ τους παράγεται, μία ανταλλαγή ελαττωμάτων, αρετών και τρόπου υπάρξεως. Η επαφή της αλληλοδιεισδύσεως και της ανταλλαγής είναι αποτέλεσμα της διάρκειας και του είδους της επαφής: Δύο σύζυγοι, για παράδειγμα, βρίσκονται σε εξαιρετικές συνθήκες για να ανταλλάσσουν ψυχικές ή ρευστές ηδονές, όπως το επιθυμούν.
Η στοργή, η κατάσταση αγάπης, μεταξύ δύο προσώπων ευρισκομένων σε επαφή, επιδρούν πάρα πολύ πάνω στην αλληλοδιείσδυση των αυρών και στην ανταλλαγή του δυναμικού, καθώς επίσης και πάνω στην ψυχική μόλυνση.
Γι’ αυτό τον λόγο, δύο άτομα σε συνεχή επαφή τείνουν να εξισωθούν ψυχικώς, όπως δύο συγκοινωνούντα δοχεία. Τούτο αποτελεί την επαφή του δυναμικού και της ψυχικής μολύνσεως.
Όμως, δια των αυρικών οδών ανταλλάσσονται επίσης οι σωματικές ιδιότητες και οι σωματικές καταστάσεις του Όντος, δηλαδή η αύρα είναι το όχημα πολυάριθμων ασθενειών και πάσας υλικής ευημερίας.
Ο Charcot έκανε ωραιότατα πειράματα με ευαίσθητα και υστερικά άτομα και μελέτησε κατά θαυμάσιο τρόπο πολυάριθμα φαινόμενα αυτής της τάξεως, τα οποία αποτελούν πολυάριθμες ενδείξεις αυτού του νόμου της αυρικής μολύνσεως.
Ξέρουμε εξ άλλου, από την λαϊκή παράδοση, ότι μια νεαρή κοπέλα δεν πρέπει να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με μια γριά γυναίκα, γιατί αυτή η τελευταία ρουφά την νεανική ζωτικότητα την οποία δεν έχει, και η νεαρή γερνά.
Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται "βαμπιρισμός του ρευστού" ή "βαμπιρισμός της αύρας".
Η αύρα θα μπορούσε να συμβολισθεί ως "εκατό βεντούζες του ανθρώπινου πολύποδα". Σχηματίζεται όντως από μία επέκταση του σεληνιακού σώματος και αποτελείται από ουσίες ποικίλων λεπτοτήτων οι οποίες αλληλοδιεισδύουν μεταξύ τους.
Η αδρότερη είναι το όχημα των πιο υλικών ιδιοτήτων και δυναμικών, και οι λιγότερο αδρές, ιδιοτήτων και δυναμικών στο βαθμό που γίνονται πιο πνευματικές.
Τούτο γίνεται σαφώς κατανοητό, αν σκεφθούμε ότι οι ιδιότητες και τα δυναμικά είναι δονητικοί τρόποι ή δονητικές καταστάσεις του Όντος που συγκρατούνται από την ψυχή ή από τα πράγματα με τα οποία επικοινωνούν.
Ένα αντικείμενο που ανήκε επί πολύ χρόνο σε κάποιον και που καθίσταται περιουσία κάποιου άλλου, εισερχόμενο σε επαφή με την αύρα αυτού του άλλου, του χορηγεί αυτό που είχε εντυπώσει επάνω του το πρώτο άτομο.
Να μη χρησιμοποιείς ποτέ ρούχα άλλου, γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου μεταδώσουν.
Να είσαι καλός και ελεήμων προς όλους, να τείνεις το χέρι ακόμα και, στον χειρότερο άνθρωπο, αν θέλεις, και, αν μπορείς, βοήθησε κι αυτόν επίσης να ανέβει ένα σκαλοπάτι, και βγάλε τον από την αθλιότητα, αλλά να θυμάσαι ότι, αν θες να εξαγνιστείς, πρέπει, να απομονωθείς και να παραμείνεις μακριά από τις παρατεταμένες ακάθαρτες επαφές.
Η λαϊκή σοφία εκφράζει όλα αυτά με την γνωστή παροιμία: «Πες μου ποιος είναι ο φίλος σου να σου ποιος είσαι».
Αναφέρομαι στον υπνωτισμό στο μαγνητισμό και τα φαινόμενα υποβολής
Η σχολή του μαγνητισμού υποστηρίξει ότι ένα ρευστό που βγαίνει από το ανθρώπινο σώμα, απλώνεται πάνω στο αντικείμενο του πειραματισμού και το αποκοιμίζει.
Οι υπνωτιστές αρνούνται αυτό το ρευστό και αναισθητοποιούν τα σώμα με υλικά μέσα. Για μας, δεν πρόκειται παρά για την βούληση που δρα αντικειμενικώς ή υποκειμενικώς.
Όλες οι μαγνητικές ή υπνωτικές πρακτικές χρησιμεύουν για να συγκεντρώσουμε την βούληση και να αναισθητοποιήσουμε το Κρόνειο σώμα. Όμως, από τις δύο αυτές πρακτικές, ο υπνωτισμός είναι ο πιο ταραχοποιός, διότι βασίζεται πάνω σε μια παθολογική κατάσταση ύπνου.
Μόλις αναισθητοποιηθεί το Κρόνειο σώμα, το σεληνιακό απομονώνεται, δέχεται τις διαταγές του μαγνητιστή ή υπνωτιστή, και τις συγκρατεί. Ο οργανισμός, μόλις ξυπνήσει, δέχεται τις ίδιες διαταγές από το σεληνιακό του σώμα, στην κατοχή του οποίου εισήλθε, με την μορφή παρορμήσεων κατά το μάλλον ή ήττον βίαιων, ανάλογα με την δυνατότητα του λειτουργού. Στα φαινόμενα της αυθυποβολής, το δυναμικό της φαντασίας δρα πάνω στο σεληνιακό σώμα του ιδίου του ατόμου, μέχρι να παράγει, μέσω αυτού, ανατομικές τροποποιήσεις στο Κρόνειο σώμα.
Στην κατάλληλη στιγμή, σε μιαν άλλη εργασία μας, θα ασχοληθούμε με την πρακτική του μαγνητισμού. Στα διαμεσικά φαινόμενα, ο πλαστικός παράγοντας είναι το αδρότερο και πιο πυκνομετρήσιμο τμήμα του σεληνιακού σώματος του διαμέσου, του μέντιουμ, αν αφήσουμε κατά μέρος τον παράγοντα νόηση.
Για τους πνευματιστές, όλα τα διαμεσικά φαινόμενα παράγονται από τα πνεύματα των νεκρών, αποδεχόμενοι, όμως, την δυνατότητα της επικοινωνίας με τα πνεύματα των νεκρών, γενικώς τα εν λόγω φαινόμενα παράγονται από το υποσυνείδητο του ενδιαμέσου ή του παρόντος ζωντανού προσώπου, ή του ίσως μακράν ευρισκομένου προσώπου, η δια των πνευμάτων των στοιχείων.
Επειδή η παρούσα διατριβή αποτελεί ένα τετράδιο γενικής πρακτικής, δεν μπορούμε να υπεισέλθουμε εδώ σε παρόμοιες αναλύσεις.
Περί του "Karma". Οι Ερμητικές πρακτικές τροποποιούν το Karma του ασκουμένου
Κάθε πράξη που γίνεται από ένα άτομο, αντιδρά αμέσως επάνω του και η επίδραση χαράσσεται μέσα στο σεληνιακό σώμα του. Ή, για να είμαστε σαφέστεροι, το ηλιακό σώμα αντανακλά κάθε πράξη που έγινε, μια τέτοια δε αντανάκλαση παραμένει ενεργοποιημένη μέσα του και, ως σπέρμα, αναπτύσσεται παράγοντας καλό ή κακό, ανάλογα με την φύση της πράξης που επιτελέστηκε.
Το σύνολο όλων των επιδράσεων των επιτελεσθεισών πράξεων, που χαράσσονται επάνω στο σεληνιακό σώμα αντιπροσωπεύει, το Karma, σύμφωνα με την Ανατολική παράδοση.
Ο Βουδδιστής λέει: "Καμμία δύναμη, κανένας άνθρωπος η θεός, δεν μπορεί να αλλάξει το Karma σου". Και γι' αυτό το λόγο προσμένει καρτερικά τον καρπό όλων των πραγματοποιηθεισών πράξεων, προσπαθώντας να μη βαρύνει το Karma του με νέες κακές σπορές, και παραμένει σε απόλυτη αγνότητα και μακριά από κάθε ανθρώπινο πράγμα, για να καταστρέψει κάθε ίχνος που αντιπροσωπεύει την ματαιότητα της επαναγεννήσεως ή επανεσαρκώσεως. Εδώ, όμως, τονίζω ότι όχι μόνον η ανάκλαση των πραγματοποιηθεισών πράξεων, που είναι χαραγμένη στο σεληνιακό σώμα, παράγει ένα καρπό, είτε ευεργετικό είτε καταστρεπτικό, αλλά και κάθε εντύπωση παραγόμενη οπό την οποιαδήποτε επιρροή εξωτερική η εσωτερική, αναπτύσσεται μέσα στο σεληνιακό κέλυφος και καρποφορεί.
Γι' αυτό το λόγο, για μας, το κάρμα θα έπρεπε να είναι το κράμα όλων των ενεργειών που εμψυχώνουν το σεληνιακό σώμα, δηλαδή: τάσεις και ικανότητες, παλαιές και νέες ιδιότητες του Όντος, αντιδράσεις δράσεων και στέψεων που του ανήκουν, άμεσες πράξεις ξένων βουλήσεων, καθώς και προσλήψεις από τον εξωτερικό κόσμο.
Πέρα από όλα αυτά, είναι λάθος το ότι καμιά δύναμη δεν μπορεί να τροποποιήσει το Karma ενός ανθρώπου, μιας και ο ΕΡΜΗΣ μεταστοιχειώνει το πάν. Στην ουσία, οι καρμικές αντιδράσεις είναι δονητικές καταστάσεις του Όντος, λοιπόν, μια νοήμων μετατρεπτική ενέργεια μπορεί να εξουδετερώσει ή να τροποποιήσει κάθε δονητική κατάσταση του σεληνιακού, και μπορεί, συνεπώς, να αποφύγει ή να μεταβάλλει το αποτέλεσμα.
Η Χριστιανική θρησκεία συμβολίζει αυτό το γεγονός κατά το βάπτισμα, το οποίον πλένει το Όν από τα περασμένα λάθη, οδηγώντας το και πάλι σε παρθενική κατάσταση. Οι Ερμητικές πρακτικές εξαγνισμού, χρησιμεύουν στην καταστροφή ή την τροποποίηση του Karma του ασκουμένου, δρώντας ως μετατρεπτικές ενέργειες πάνω στο σεληνιακό σώμα.
Περί των αναλογιών
Η Συμπαντική Νοημοσύνη, που διαποτίζει και ζωογονεί το πάν, δίνει σε όλα τα πράγματα ταυτόσημο πνεύμα ζωής, άρα και, έναν ταυτόσημο τρόπο ζωής. Δηλαδή: Μιας και μονάχα η Νοήμων Ζωτική Αρχή είναι αθάνατη αμετάβλητη, όλα τα ζωντανά πράγματα, σε διάφορες στιγμές της ζωής τους, δεν είναι παρά διαφορετικές καταστάσεις υπάρξεως αυτής της Αρχής που αποτελούν τις διάφορες φάσεις της εξελίξεως του φαινομένου - Ζωή.
Μία τέτοια εξέλιξη έχει τα ίδια χαρακτηριστικά.
Κάθε πράγμα γεννάται, αναπτύσσεται, φθείρεται και πεθαίνει.
Λοιπόν, σε ένα τέτοιο φαινόμενο, παρατηρούμε μία καμπύλη που αποτελεί μία βελτίωση μετά από μία επιδείνωση και ο "εξελικτικός" λόγος θα μπορούσε να μοιάζει ακατάλληλος για την περίπτωση όμως, η επιδείνωση είναι εμφανής, διότι συμβαίνει στην εξωτερική μορφή, και η εξέλιξη συμβαίνει στο τμήμα που επιβιώνει της μορφής. Όμως, ακόμα και πάνω στην μορφή μπορούμε να παρατηρήσουμε μία πραγματική εξέλιξη, μιας και το μεταβατικό φαινόμενο - Ζωή επεξεργάζεται μία σπορά που θα αναπτύξει μία τελειότερη μορφή.
Μέσω αυτών των ζωτικών βαθμίδων, που αποτελούν, συνεπώς, την εξέλιξη των πρώτων μορφών, συντελείται η εξέλιξη των λεπτών μερών ή πνευματικών μερών, δηλαδή η πνευματική εξέλιξη.
Η αστρολογία ανάγει τις φάσεις της ανθρώπινης ζωής στις φάσεις της σελήνης κατά την φαινομενική πορεία της, την δε φάση της πνευματικής εξελίξεως στις φάσεις της φαινομενικής πορείας του Ηλίου.
Ακόμα και το άτομο γεννιέται, ζει και πεθαίνει μέσω του Χρόνου δηλαδή μεταμορφώνεται αλλά η ζωτική σπορά του δεν χάνεται, εμψυχώνοντας πάντοτε νέες ατομικές μορφές. Και, αναλύοντας τις φάσεις της ζωής, παρατηρούμε ότι διεξάγονται, για όλα τα πράγματα, κατά ένα ταυτόσημο τρόπο, σύμφωνα με την ίδια έννοια.
Την ζωή ολόκληρου του σύμπαντος μπορούμε, συνεπώς, να την δούμε να αντανακλάται ακριβώς μέσα στην ζωή των άστρων, όπως και μέσα στην ζωή του απείρου Όντος που αποκαλείται Φύση, αν θα μπορούσαμε να περιβάλλουμε με το μάτι ή με την σκέψη πάν το υπαρκτό. Το πάν υπακούει, συνεπώς, σε έναν μοναδικό νόμο υπάρξεως, που είναι ο νόμος της εξελίξεως.
Λοιπόν, κάθε πράγμα, σε κάθε στιγμή της ζωής του, ασκεί μία ζωτική λειτουργία, σε αρμονία με αυτό τον κοινό νόμο και, κατ' αυτόν τον τρόπο, μέσα στο άπειρο σύμπαν υπάρχει ένας άπειρος αριθμός πραγμάτων που ασκούν παρόμοιες ή ανάλογες λειτουργίες. Συνεπώς, ανάλογα με τις λειτουργίες τους, αυτά τα πράγματα είναι παρόμοια ή αναλογικά.
Όμως τα πράγματα μπορούν να είναι παρόμοια ως προς την μορφή ή ως προς τα χαρακτηριστικά τους και αυτές οι ομοιότητες θεσπίζουν σχέσεις συμπάθειας ή συντονισμού μεταξύ τους.
Αποτελούν αναλογίες μορφής: υπάρχουν και άλλες ποικιλίες αναλογιών, αλλά όλες μπορούν να αναχθούν στα δύο είδη που αναφέραμε. Το ορατό και το αόρατο έχουν στενές σχέσεις αναλογίας κατά τρόπο ώστε, για παράδειγμα, τα εξωτερικά σημεία δίνουν τις ετυμηγορίες των μελλούμενων γεγονότων, δηλαδή των περιστατικών που αοράτως προετοιμάζονται ή ωριμάζουν.
Έτσι, λοιπόν, τα προειδοποιητικά σημεία και άλλα φαινόμενα αυτού του είδους δεν είναι παρά αναλογικές αντιστοιχίες μεταξύ του ορατού και του αοράτου.
Μέσα στον ορατό κόσμο διαβάζουμε αυτό που ανακινείται μέσα στον αόρατο κόσμο, η δε απόκρυφη ζωή είναι η ψυχή της εκδηλωμένης ζωής.
Μέσα στο λεπτό σύμπαν είναι χαραγμένη όλη η περασμένη ζωή και χαράσσεται όλη η παρούσα ζωή, τούτο δε αποτελεί το συμπαντικό «κάρμα».
Οι μοιραίες συμπαντικές καρμικές αντιδράσεις είναι η μελλοντική ιστορία του Σύμπαντος. Αυτός που διαβάζει επακριβώς μέσα στο κάρμα ενός πράγματος, μπορεί να προφητεύσει το μέλλον του αυτού του πράγματος.
Η Ερμητική Επιστήμη χρησιμοποιεί ευρέως τις αναλογίες, κατά την άσκηση της Τέχνης, όμως το μυστικό της πρακτικής είναι ότι μονάχα ο Τεχνίτης είναι αυτός που μπορεί να το καταλάβει, ακριβώς όπως και ο ζωγράφος είναι αυτός που γνωρίζει τα μυστικά του πινέλου και της παλέτας.
Τις αναλογίες τις φανταζόμαστε, τις μαντεύουμε, τις κατανοούμε διαισθητικώς και τις επιδαψιλεύουμε σοφώς, πράγμα που αποτελεί το ιδιοφυές της Ερμητικής Επιστήμης.
Να γιατί η Ερμητική Επιστήμη είναι η κλασσική τέχνη, που περιλαμβάνει:
1. Την Τέχνη του δημιουργείν σημεία και ταλισμάν.
2. Την Τέχνη των αναλογιών, βάσει της μαντικής, της αστρολογίας, της αλχημείας.
3. Την απόκρυφη Δραματική Τέχνη.
Την "Δραματική Τέχνη"; "Μάλιστα κύριε! Ο κλασσικός Ερμητιστής συχνά είναι δραματουργός!".
Επειδή η πρακτική Μαγεία δεν είναι παρά η δημιουργία μορφών, δια της αναλογίας, όλες οι τελετουργικές λειτουργίες είναι αναλογικές προς την πραγμάτωση.
Η υπέρτατη κορυφή της Τέχνης είναι η θαυματουργία.
Οι εξαγνιστικές Ερμητικές πρακτικές βασίζονται στις αναλογίες
Σεληνιακή Νηστεία
Τώρα μπορείς να καταλάβεις πώς οι υλικές πρακτικές μπορούν προκαλέσουν μία ψυχική ανάπτυξη, δεν θα εκπλαγείς δε από την φαινομενική παραδοξότητα τους.                                                        Ακόμα και οι ελαχιστότατες λεπτομέρειες αυτών των πρακτικών έχουν έναν λόγο υπάρξεως λόγω της αναλογίας. Καθώς θα προοδεύεις, θα το συνειδητοποιείς αυτό επακριβώς και θα μπορείς να μελετάς όλες τις αναλογίες των Ερμητικών πρακτικών.
Οι νηστείες, οι καθαρμοί, τα λουτρά είναι συνεπώς, αναλογικά δυναμικά που βοηθούν στην πραγματοποίηση και που εξαγνίσουν την ψυχή, απελευθερώνοντας την από όλες τις ατέλειες και επαναφέροντας την στην κατάσταση της παιδικής παρθενίας.
Αυτές οι εξαγνιστικές πρακτικές του σεληνιακού σώματος στηρίζονται στις αναλογικές σχέσεις μεταξύ αυτού του σώματος και της Σελήνης.
Η Σελήνη, μεταξύ της Γης και του Ηλίου, είναι ανάλογη προς το Σεληνιακό Σώμα που βρίσκεται μεταξύ του υλικού σώματος και, της Νοημοσύνης. Η Σελήνη και το Σεληνιακό Σώμα έχουν από κοινού το πνεύμα της θηλυκότητας, της παθητικότητας σε σχέση με το Αρσενικό ή την Ενεργό Αρχή. Η Γη, η Σελήνη και ο Ήλιος αντιπροσωπεύουν στο σύνολό τους τον άνθρωπο.
Η Γη, είναι το υλικό σώμα, η Σελήνη είναι το Σεληνιακό σώμα, ο δε Ήλιος είναι το Ερμείο σώμα που περιέχει την Νοήμονα Αρχή.
Όμως, μέσα στον φυσιολογικό άνθρωπο η Νοήμων Αρχή δεν εκδηλώνεται, παρά μόνο μέσω του σεληνιακού σώματος, και είναι απόκρυφη, γι' αυτό τον λόγο, αναλογικώς, ο φυσιολογικός άνθρωπος αναπαριστάται δια της Γης την νύχτα που φωτίζει η Σελήνη. Ο Ήλιος, που είναι κρυμμένος για την Γη, είναι ο Όσιρις, θεός της νύχτας, και, η Σελήνη είναι η Ίσις, η σύζυγος του.
Η ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ, την ώρα που γεννάται, είναι η Παρθένος Σελήνη (δες το μισοφέγγαρο στα πόδια της Παρθένου Μαρίας), το Σεληνιακό Σώμα απαλλαγμένο από κάθε κηλίδα.
Από εδώ προκύπτουν οι καθαρμοί και το λουτρό κατά την ώρα όπου παρουσιάζεται η Νέα Σελήνη μιας και κατά την διάρκεια της νηστείας, το να μη δίνουμε τροφή στο υλικό σώμα θα σήμαινε ότι γινόμαστε ένα πνεύμα που δεν έχει ανάγκη τροφής, δηλαδή χαλαρώνουμε την περίσφιξη που κρατά το σεληνιακό σώμα σκλάβο του Κρόνειου σώματος, και το αφήνουμε ελεύθερο.
Η έννοια της πρακτικής είναι, λοιπόν: "Να επαναφέρουμε στην παρθενική κατάσταση, εξαγνίζοντας το, το σεληνιακό σώμα, και να το αφήσουμε ελεύθερο, όπως η Παρθένος Σελήνη που ξεπρόβαλλει και ανυψώνεται μέσα στον ορατό ουρανό".
Η νηστεία θα έπρεπε να είναι πλήρης επί 24 ώρες, αλλά αρχίζουμε τρώγοντας μία μόνο φορά, πριν από την δύση του Ηλίου, φυτικές τροφές, καθώς και τροφές που δεν προέρχονται από νεκρά ζώα, διότι οι τροφές που προέρχονται από νεκρά ζώα είναι πολύ ακάθαρτες, μιας και στερούνται παντός φαινομενικού ζωτικού πνεύματος.
Περί της σωματικής βελτιώσεως σε σχέση με την ψυχική Βελτίωση - κατάσταση ισορροπίας μέσα στον φυσιολογικό άνθρωπο
Έχουμε πει ότι η ψυχική βελτίωση πρέπει να συνδέεται με μία σωματική βελτίωση, απλώς για να αποκτήσουμε μία αιώνια κατάσταση ψυχοφυσικής ισορροπίας.
Διασαφηνίζω συντόμως την έννοια: Μέσα στον φυσιολογικό άνθρωπο, δηλαδή μέσα στο άτομο που θεωρείται από την ιατρική επιστήμη ως τέλεια ισορροπημένο, η τέλεια κατάσταση λειτουργικής φυσικής και η νοητική κατάσταση ισορροπίας εξαρτώνται από την ισορροπία μεταξύ των στοιχείων που το αποτελούν.
Η εισελικτική κατάσταση που χαρακτηρίζει τον φυσιολογικό άνθρωπο, φέρει μαζί της το σύστημα φυσιολογικής ζωής της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Το δεύτερο σώμα ενσφηνώνεται μέσα στο πρώτο, κατά τρόπο ώστε δεν έχει καμία ελευθερία δράσεως και δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνον τον καμβά πάνω στον οποίο περικλύεται, όπως μέσα σε μία καρδιά το νοήμον τμήμα. Βρίσκεται σε ταυτόσημες συνθήκες σε σχέση με το δεύτερο και δεν έχει άλλη λειτουργία πέρα από την λειτουργία του νοήμονος εμψυχωτή του όντος, αποκλειστικά για την γήινη ζωή του.
Έτσι, αυτός ο ομαλός τύπος ανθρώπου δεν προσλαμβάνει παρά τον περιβάλλοντα κόσμο δια μέσου των αισθήσεων, και, μερικές σπάνιες φορές, μέσα σε συνθήκες σωματικής ισορροπίας, έχει φυσικές προσλήψεις μέσω λεπτών οδών τις οποίες απορρίπτει ως εκκρίσεις μιας νοσηρής καταστάσεως.
Ζει από τις ανάγκες του και για τις ανάγκες του και δεν διαφέρει από τα άλλα ζώα παρά μόνο δια της κρίσεως που εκδηλώνεται μέσω του λόγου, κρίσεως η οποία, όντας αυστηρώς σχετική προς τα αισθήματά του, ασκείται και πλαγιογραφείται στον ύψιστο βαθμό της με την αισθησιακή ή υλική φιλοσοφία. Τούτο δεν αποκλείει το να μπορούν να είναι οι υλιστές εξελιγμένοι άνθρωποι, μιας και το σχολείο, η αυθεντία των μεγάλων ονομάτων, η μόδα και γενικώς τα ισχυρά ρεύματα ιδεών, είναι υπαγορευτικά πανίσχυρα στοιχεία που δημιουργούν πραγματικά φιλοσοφικά βερνίκια για τα νεαρά πνεύματα ακόμα και αν είναι εξελιγμένα και μέσω των οποίων, μερικές φορές στιγμιαίως, ξεφεύγει, από κάποια τρύπα, μία ακτίνα φωτός της απόκρυφης νοημοσύνης, Π οποία, ωστόσο, αμέσως κρίνεται, και καταδικάζεται, στον κύφωνα της χυδαίας σχολαστικής λογικής.
Ιδού πώς η Πνευματιστική ή, καλύτερα, Διαμεσιτική, ή Ψυχική φαινομενολογία, κατορθώνει, συχνά, με μία επανάσταση που είναι, έως και επιπόνως ενοχλητική, να αποσπάσει, από μία νοημοσύνη τα εκμηδενιστικά τυφλοπάνια της Φιλοσοφίας.
Λειτουργικές τροποποιήσεις ως συνέπεια της Ερμητικής αναπτύξεως
Περί της πρακτικής των αναπνοών
Η τυπική πρακτική, σε αυτό το είδος, είναι η πρακτική των αναπνοών.
Η αναπνοή είναι μία ακούσια λειτουργία μπορούμε, όμως, να επιμηκύνουμε την περίοδο της εκπνοής και της εισπνοής κατά τρόπο εκπληκτικό. Οι Βραχμάνοι προφέρουν τον λόγο "AUM" πολλές δεκάδες φορές εκπνέοντας και εισπνέοντας άλλες τόσες δίχως, όμως, να υπερβάλλουμε, ιδού η πρακτική: Άρχισε εισπνέοντας όσο γίνεται πιο αργά, έπειτα κράτησε την αναπνοή σου, έπειτα να εκπνεύσεις όσο γίνεται πιο αργά και να σταματήσεις, αφού εκπνεύσεις, έπειτα δε να αρχίσεις και πάλι.
Σταδιακά θα μπορείς να αποκτήσεις εκπληκτικά αποτελέσματα, μέχρι του σημείου που θα έχεις μεταξύ της μίας εκπνοής και της εισπνοής, μία κατάσταση παρόμοια με τον θάνατο, δηλαδή μία κατάσταση κατά την οποία οι πνεύμονες και η καρδιά διακόπτουν τις λειτουργίες τους. Η εξελικτική δύναμη της πρακτικής στηρίζεται σε μία αναλογία: Ο σωματικός θάνατος παράγεται από το σταμάτημα των κυρίων ζωτικών λειτουργιών, όπως η αναπνοή και η κυκλοφορία, ένας άνθρωπος που δεν αναπνέει και του οποίου η καρδιά δεν χτυπά, είναι ένας άνθρωπος νεκρός όμως, ο θάνατος είναι η απελευθέρωση της ψυχής, δηλαδή του λεπτού Όντος. Γι’ αυτόν τον λόγο το άτομο που προκαλεί εκουσίως αυτή την θανάσιμη κατάσταση, είναι όντως ζωντανό συνεπώς, η πρακτική τείνει προς την απελευθέρωση του λεπτού Όντος εν ζωή, δηλαδή στον συνειδητό διαχωρισμό. Το κινητό απομονώνεται από το σταθερό.
Αν ασκείσαι συνετά, δεν θα έχεις, λοιπόν, καμία ενόχληση του Είναι σου και θα ζήσεις σε τέλεια λειτουργική ισορροπία, πολύ καλύτερα από όσο ο καλοθρεμμένος χυδαίος που τρώει και πίνει δαψιλώς, και χλευάζει όλες τις ψυχικές επιστήμες του Σύμπαντος.
Κυρίως να μην υπερβάλλεις, δεν οφείλεις να γίνεις φακίρης, αλλά οφείλεις να προετοιμάσεις το είναι σου για την Ερμητική Τέχνη.
Περί του προπατορικού αμαρτήματος
Η κατάσταση αγνότητας-εγκράτειας εξαγνίζει το Είναι σου από το προπατορικό αμάρτημα του Χριστιανικού συμβολισμού.
Τι είναι το προπατορικό αμάρτημα;
Είναι η πράξη του σαρκικού έρωτα που αντιπροσωπεύει μία πράξη εξόχως υλιστική, μιας και για χάρη της ενσαρκώνεται το Πνεύμα, αντιπροσωπεύει συνεπώς, μία πράξη που συνεπάγεται το μοιραίο της εκ νέου καθόδου πάνω στη γη, την μετενσάρκωση, τις καταχθόνιες αλυσίδες που εξαναγκάζουν τα Πνεύματα στην υλική ζωή.
Γι' αυτό τον λόγο οι Θρησκευόμενοι Βουδδιστές είναι αγνοί και εγκρατείς, απολύτως, ακόμα και στην σκέψη, γιατί ακόμα και οι φιλήδονες ιδέες έλκουν ακάθαρτες εικόνες που επιδρούν πάνω στο κάρμα όπως οι ατελείς πράξεις υλικού έρωτα.
Ποθούν να μην ξαναενσαρκωθούν πια, εξαγνίζοντας την ζωή τους από κάθε γήινη ιδέα, κατά τρόπο ώστε, αφού θα έχουν ερμηνεύσει τις αντιδράσεις του Κάρμα τους, δηλαδή αφού θα έχουν αφομοιώσει για πάντα τον καρπό του Κάρμα τους, δεν θα έχουν πια κανένα δεσμό με την γη, καμία μοιραία έλξη προς την υλική ύπαρξη.
Έτσι, δια της αναλογίας, η κατάσταση αγνότητας - εγκράτειας βοηθά την αποδέσμευση του Πνεύματος από την ύλη.
Όμως και εδώ ακόμα δεν πρέπει να υπερβάλλεις, να είσαι αγνός-εγκρατής στην κατάλληλη στιγμή, συνήθως δε να μην καταχράσαι τον σεξουαλικό έρωτα.
Κυρίως να είσαι συνετός κατά την επιλογή της συντρόφου σου.
Σου ζητώ να παρατηρήσεις σχετικά ότι ο άνδρας που καταλαμβάνεται από σφοδρό έρωτα για μία γυναίκα, βρίσκεται, σε σχέση με αυτή την γυναίκα, σε μία κατάσταση υποταγής. Όμως αυτός που προετοιμάζεται για να γίνει Ερμητιστής, πρέπει να είναι υπεράνω παντός κυρίου του εαυτού του και απολύτως ανεξάρτητος και στην σάρκα και στο πνεύμα.
Να θυμάσαι ότι θα πρέπει να διατάσσεις ακόμα και στον έρωτα, πράγμα που για τους φυσιολογικούς άντρες είναι άτοπο, γιατί αυτοί, αντιθέτως, εξουσιάζονται από αυτόν, μέχρι του σημείου να ποδοπατούν κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ιερό καθήκον, αυτή τούτη την ζωή των άλλων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Καθολική Εκκλησία ευλόγησε ως μυστήριο τον γάμο, ο οποίος είναι η πιο αγνή μορφή συνουσίας, και κολάζει την παλλακεία, την μοιχεία και την πορνεία ως ανήθικες.
Περί της σιγής και του λόγου
Ό,τι σείεται μέσα στο απόκρυφο, ψυχή του εκδηλωμένου κόσμου, είναι, και πρέπει να παραμένει, κρυμμένο, δια του νόμου της φύσεως, από αυτόν που δεν έχει μάτια για να το δει ή πνεύμα για να το συλλάβει.
Έτσι, τα πρώτα αίτια της ζωής των πραγμάτων παραμένουν μέσα στο αόρατο μυστικό και δεν είναι καταληπτά παρά μόνον από τους Εκλεκτούς που φθάνουν ως εκεί.
Όποιος καταλαβαίνει δια της διαισθήσεως και μιλάει, επιτελεί, συνεπώς, πράξη βεβηλώσεως και τίθεται εκτός νόμου και επιπλέον, εκφυλίζει τις διαισθήσεις, προσπαθώντας να εκφράσει με την ανθρώπινη γλώσσα, που δεν είναι προσαρμοσμένη για να εκφράζει ορισμένες αλήθειες, αυτό που δεν μπορεί να ορισθεί διότι είναι αίσθημα του Πνεύματος.
Και μιας και το ομιλείν είναι, μία πράξη υλοποιητική όπως και την πράξη της συνουσίας, γεννά σφάλματα, που χαράσσονται, και, εντυπώνονται, στην σεληνιακή μήτρα, αντιδρώντας μολυσματικός επί της ψυχής, δραστηριότητα αντίθετη προς την δραστηριότητα του εξαγνισμού. Η σιγή εννοείται, συνεπώς, αντικειμενικώς και υποκειμενικώς.
Μην απευθύνεσαι, στους άλλους και, μη μιλάς στον εαυτό σου, για να μην υλοποιήσεις τις υψηλές υπεραισθητές επικοινωνίες, δηλαδή να μην διατυπώσεις τις λεπτές διαισθήσεις με χονδροειδή μέσα.
Το να παραμένεις, οριστικώς, εν σιγή προετοιμάζει την εκδήλωση του δικού σου Νοήμονος ΕΓΩ, μιας και αν ο εξωτερικός άνθρωπος φλυαρεί και λέει αυτό που σκέπτεται, ο λεπτός θεός δεν μπορεί να ακουστεί.
Περί του λόγου στη μαγεία
Ο λόγος στη μαγεία έχει μεγάλη σημασία. Είναι η στερέωση και η υλοποίηση της ιδέας, γιατί αυτός που σκέπτεται και λέει αυτό που σκέπτεται, μεταφράζει ή, μάλλον, μεταμορφώνει την νοητική δόνηση της πρώτης υλικής στάθμης.
Όμως, για τον άνθρωπο που έχει μέσα του αναπτυγμένο τον Ερμή, αυτή η υλοποίηση δεν είναι παρά η πραγμάτωση, δια της αναλογίας, της ιδέας. Ο Λόγος σάρξ εγένετο!
Να μιλάς λίγο, επακριβώς, και κυρίως όταν πρέπει, να αναζητάς δε τον θεό σου μέσα στην εσωτερική σιγή σου!
Ο Νόμος της δυάδας - Περί του σκότους - Πρακτική της σιγής μέσα στο σκότος
Κάθε πράγμα υπάρχει και επιβεβαιώνεται δια του αντιθέτου του!
Δύο αντιμαχόμενα αντίθετα αντιπροσωπεύουν την ζωτική ισορροπία μιας και το ένα περιορίζει, και, κατά συνέπεια, ρυθμίζει την δράση του άλλου. Η ελευθερία έχει ως αντίθετο την αναγκαιότητα. Η δύναμη έχει ως αντίθετο την αδράνεια.
Η ελευθερία και η αναγκαιότητα μαχόμενες αντιπροσωπεύουν τον Νόμο, όπως η δύναμη μαχόμενη με την αδράνεια παράγει την πειθαρχημένη κίνηση. Το φως μάχεται με την σκιά και γεννά τις ορατές μορφές.
Μιας, όμως, και το φως είναι δημιουργός ορατών μορφών, η ορατή μορφή είναι ένα μοιραίο του φωτός.
Ο άνθρωπος που εισέρχεται μέσα στη ζωή της Νοήσεως και θέλει τις εκδηλώσεις του λεπτού κόσμου, πρέπει, να απομακρυνθεί από τον κόσμο των ορατών μορφών. Ο άνθρωπος που θέλει να νιώσει την ακτινοβολία του Πνευματικού Ήλιου του, πρέπει, να αποφεύγει το φως του υλικού ήλιου. Οι ιδέες μέσα στο σκοτάδι εξαγνίζονται, γιατί απελευθερώνονται από την δουλεία της πλαστικής μορφής.
Πέρα από αυτό, κάθε σπέρμα μεγαλώνει μέσα στο σκοτάδι - κάθε πράγμα, κατά την πρώτη του περίοδο της ζωής του, είναι κρυμμένο από την Φύση μέσα στο σκιερό μυστικό. Άρα, ο άνθρωπος που θέλει να εξαγνιστεί, τείνει προς την αναδημιουργία του λεπτού Είναι του, συνεπώς πρέπει να εισέλθει μέσα στο σκοτάδι της μητρικής μήτρας.
Αναλογικώς, λοιπόν, η σιγή και το σκοτάδι είναι προσθέτες που προετοιμάζουν την πνευματική αναγέννηση.
Σε πολυάριθμα τελετικά προβλέπεται το πλήρες σκοτάδι.
Ο Πυθαγόρας αποσυρόταν καθημερινά μέσα σε μία σκοτεινή σπηλιά και περνούσε εκεί πολλές ώρες διαλογιζόμενος.
Περί της συγγενείας των πρακτικών μας με τις θρησκευτικές πρακτικές
Οι κλασσικές θρησκείες και, για παράδειγμα, η Καθολική Χριστιανική θρησκεία, που είναι γενικώς γνωστή στην Ιταλία, ορίζουν πρακτικές παρόμοιες με τις πρακτικές του Κανόνα μας του πρώτου βαθμού, δηλαδή προσευχές και νηστείες. Άρα, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μιμούμαστε τους ψευδευλαβείς και τους μοναχούς, και μεταμορφωνόμαστε σε εντιμότατους θρησκευόμενους; Στην περίπτωση που θα ήθελε κανείς να δώσει επιστημονική σημασία στις πρακτικές μας, οι ψευδευλαβείς και οι καλόγεροι βρίσκονται, λοιπόν, στον σωστό δρόμο της Ερμητικής αναπτύξεως;
Ιδού: οι κλασσικές θρησκείες βασίζονται πάνω σε φιλοσοφικά συστήματα, αποκαλύψεις δογμάτων της απόλυτης επιστήμης.
Η λέξη «αποκαλύπτω» εδώ σημαίνει «ξανασκεπάζω με ένα πέπλο» την αλήθεια, για να παραμείνει κρυμμένη από τον βέβηλο, αλλά να παραμένει προσιτή μονάχα στο φωτισμένο πνεύμα που διεισδύει πέρα από το πέπλο και την διαβάζει.
Λοιπόν, όλες αυτές οι κλασσικές θρησκείες είναι συμβολικές και όλα τα σύμβολα καλύπτουν τις ίδιες αλήθειες. Οι ιδρυτές των θρησκειών, όπως ο Βούδδας και ο Χριστός, υπήρξαν Μυημένοι στην Μυστική Επιστήμη, ήρθαν δε για να εκπληρώσουν μία ανθρώπινη και κοινωνική αποστολή.
Ποιος είναι γενικώς ο σκοπός των θρησκειών;
Ο σκοπός αυτός εξηγείται από ένα χριστιανικό σύμβολο «Τον ποιμένα που κυβερνά το κοπάδι, και ξαναφέρνει, στο μαντρί το αρνί που πλανήθηκε». Ο σκοπός, λοιπόν, των θρησκειών είναι να κυβερνούν τις μάζες που δεν μπορούν να πιουν από το δισκοπότηρο της Απόλυτης Επιστήμης, και έτσι πίνουν την συνετή συμβουλή από την πηγή του θρησκευτικού συμβολισμού.
Όμως, γιατί, τέλος πάντων, οι θρησκείες ξεπέφτουν;
Διότι:
1. Οι ιερείς καταλήγουν να μην είναι Μυημένοι στην Υψηλή Επιστήμη, άρα το σύμβολο του οποίου δεν κατέχουν πια την κλείδα, καθίσταται, ακόμα και γι’ αυτούς, μια σκοτεινή έκφραση πίστεως, αδιαμφισβήτητη, ανεξήγητη και όχι πια το ένδυμα της αλήθειας.
2. Γιατί ο θεσμός χάνει έτσι, σιγά - σιγά, το αρχέγονο πληροφορικό πνεύμα και καθίσταται ένας θεσμός βέβηλος με σκοπούς προσωπικούς και πολιτικούς.
3. Γιατί κάθε θρησκεία έχει έναν ειδικό χαρακτήρα σχετικό με τους καιρούς και με τους στόχους που την χαρακτηρίσουν, και, συνεπώς, όπως όλα τα σχετικά πράγματα, γερνά, καθίσταται άκαιρη και πεθαίνει!
Η Χριστιανική θρησκεία ονομάστηκε «Καθολική» δηλαδή συμπαντική, και όντως αν εξέτρεφε πάντοτε στους κόλπους της το σπέρμα κάθε προόδου, ξεπερνώντας με γονιμότητα την βέβηλη εξέλιξη, θα είχε καταστεί συμπαντική και άφθαρτη.
Τα σφάλματά της και η άγνοια των υπουργών της την τοποθέτησαν, αντιθέτως, σε οπισθοδρόμηση μέσα στη ζωή της σκέψεως και της κοινωνίας.
Μονάχα η Ερμητική Επιστήμη είναι αυτή που προσφέρεται για να προετοιμάσει συνετούς ανθρώπους οι οποίοι θα προετοιμάσουν την μελλοντική κοινωνία. Δεν έχουμε να κρύψουμε σεχταριστικούς στόχους, η Σχολή μας είναι μια σχολή προόδου και επιστήμης, δεν κρύβουμε αξιόμεμπτους στόχους κατά βέβηλο τρόπο. Εάν η σχολή μας, κατά συνέπεια, διατηρεί πάντοτε αγνή την παράδοσή της, θα είναι πάντοτε δυνατή και δεν θα πέσει ποτέ.
Αυτή είναι η εντολή που λαμβάνουμε εμείς που την αρχίζουμε, και αυτή είναι η εντολή προς αυτούς που θα προσπαθήσουν μετά από εμάς να συνεχίσουν το Μεγάλο Έργο της λυτρώσεως του ανθρώπου και της κοινωνίας.
Λοιπόν, αυτή η μαγική προέλευση των κλασσικών θρησκειών εξηγεί όλες τις πρακτικές τους που συγγενεύουν με τις δικές μας πρακτικές εξαγνισμού. Υπήρχαν αναλογικέςo πρακτικές που παρουσιάστηκαν κάτω από μυστικιστική μορφή. Στην ουσία, οι νηστείες της Παρασκευής, των τεσσάρων εποχών, κλπ. της Καθολικής Εκκλησίας, είναι νηστείες επιστημονικής προελεύσεως αν, όμως, είχαν εξαγνίστηκες δυνάμεις στην αρχή της Θρησκείας, τώρα έχουν χάσει, όλο τους το δυναμικό. Οι δικές μας νηστείες, ωστόσο, πέρα από την ειδική πραγματοποιό δύναμη, έχουν την δύναμη της τηρήσεως όλων των μυημένων που την επιτελούν υπερακριβώς.
Ως προς τις θρησκευτικές προσευχές, διαφέρουν από τα Τελετικά μας γιατί αυτά τα τελευταία έχουν πραγματοποιές αναλογικές δυνάμεις των οποίων γνωρίζουμε επακριβώς την αξία, κατά τρόπο ώστε χρησιμοποιούνται κατά τον σωστό τρόπο, ενώ οι πρώτες γενικώς δεν είναι πια παρά ένα μέσο για να τεθεί ο προσευχόμενος σε κατάσταση ψυχικής εξάρσεως κι έτσι να συμβάλλει στη δράση που συχνά πραγματώνει την βούληση.
Δεν είναι εδώ η κατάλληλη στιγμή για να μελετήσουμε τις κλασσικές θρησκείες και το συμβολισμό τους, αναφερόμενοι στην Ερμητική φιλοσοφία. Ο Dupuys ετοίμασε έναν θησαυρό στοιχείων για μια τέτοια εργασία σ’ ένα βιβλίο σχετικά με τις θρησκείες που τείνει να αποδείξει ότι μια μόνη θεμελιώδης έννοια είναι η ψυχή όλων των κλασσικών συμβολικών θρησκειών, όμως, η αντικειμενικότητα του καθίσταται άγονη, όπως παρατηρεί ο Λεβί, ελλείψει μυητικών γνώσεων.
Πυθαγόρειες Αρετές
Η πρώτη είναι η ΣΙΓΗ. Κάθε μέλος οφείλει (...) να περικλείεται στον εαυτό του και να ασκείται μιας και, προοδεύοντας μόνο του, κατά την ανοδική πορεία του θα κατανοεί ολοένα και περισσότερο την μύχια επιστημονική ουσία της. Δεν πρέπει να ασχολείται με τον βαθμό προόδου των συντρόφων του και να προσπαθεί να προχωρεί με τις δικές του δυνάμεις. (...)
Η δεύτερη είναι ο ΤΥΠΟΣ. Αυτός εδώ, που έχει την δωρεά να κάνει τους ασκούμενους να προοδεύσουν, πρέπει να τελείται χωρίς διακοπή, αν θέλουμε να αντλήσουμε χρήσιμα αποτελέσματα από αυτόν και να αποφύγουμε τις αρνητικές συνέπειες της στάσεως (στάση = διακοπή ενεργείας, αναστολή λειτουργίας, απραξία).
Η τρίτη είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. Πρέπει να επιτρέπουμε να αναπτύσσονται όλοι σύμφωνα με τις πρωτότυπες δυνατότητες τους και να μην επιβάλλουμε την δική μας βούληση στους άλλους, ούτε καν για να τους βγάλουμε από το σφάλμα.
Η τέταρτη είναι Η ΑΡΕΤΗ. Ο μύστης της ΜΥΡΙΑΜ πρέπει, σε κάθε περίσταση της ζωής του, να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις αρχές της εντιμότητας, η οποία εννοείται εδώ με την ευρύτερη δυνατή έννοια της λέξεως. Πρέπει να προσπαθεί να έχει συνεχή επίγνωση του εαυτού του και να μην αφήνεται ποτέ να παρασυρθεί παθητικώς από τις αισθήσεις του, από τα πάθη του και από τις αδυναμίες της ψυχής του.
Η πέμπτη είναι η ΑΓΑΠΗ. Είναι το καθήκον κάθε μέλους να βοηθάει, αν του ζητηθεί, δίχως διάκριση φίλων ή εχθρών. Αυτός είναι και ο σκοπός για τον οποίο τα μέλη διδάσκονται τους τύπους που έχουν μια ισχύ θεραπευτική. Χάρις σε έναν απόκρυφο νόμο αναπτύξεως, προοδεύουμε δίνοντας κατά ανιδιοτελή τρόπο.
Σ' αυτές τις πέντε πρακτικές πρέπει να προστεθεί μια άλλη.
Η ατραπός είναι μακριά και τραχεία, αλλά δεν είναι απατηλή. Ας θεωρεί, όποιος συνδέεται με την Αδελφότητα μας, τον εαυτό του ως μία ψυχική ηλεκτρική στήλη που αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου πολύπλοκου συστήματος. Εάν κατορθώσει να βοηθήσει έναν δυστυχή, δεν πρέπει ποτέ να θεωρήσει ως δικό του το επίτευγμα, αλλά θα πρέπει να το αποδώσει στην άλυσο με την οποία είναι ενωμένος.
Οι μύστες πρέπει να ασκούν την ανοχή έναντι των ελαττωμάτων των άλλων, στοχαζόμενοι το γεγονός ότι ο κάθε ένας έχει τα δικά του ελαττώματα. Κατά τις σχέσεις μεταξύ των Αδελφών, πρέπει να αποφεύγουν όλοι τις συζητήσεις που έχουν σχέση με την πολιτική ή με την θρησκεία, μιας και, στην ουσία η ΜΥΡΙΑΜ δεν έχει ούτε πολιτικό χαρακτήρα ούτε θρησκευτικό χαρακτήρα. Είναι και οφείλει να παραμείνει μια Μυητική Οργάνωση που ΑΣΚΕΙ την τέχνη της. (...)
"Nα κρατάς καλά, αυτή είναι η πραγματική Προσευχή, αυτή που διατηρεί όλον τον χώρο σε τάξη! Eξαγνίσου, ζήτα, λάβε, δράσε, γιατί όλο το έργο είναι μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις χρόνους."

"H μόνη μύηση που κηρύσσω και που αναζητώ μ' όλη την θέρμη της ψυχής μου, είναι αυτή δια της οποίας μπορούμε να εισέλθουμε στην καρδιά του Θεού και να κάνουμε την καρδιά του Θεού να εισέλθει μέσα μας για να τελέσουμε εκεί έναν ακατάλυτο γάμο που θα μας καταστήσει φίλο, αδελφό και σύζυγο του Θείου Λυτρωτή μας. Δεν υπάρχουν άλλα μέσα για να φθάσουμε σ’ αυτή την θεία μύηση, εκτός από το να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο μέχρι τα τρίσβαθα του είναι μας και να μη σταματήσουμε μέχρι να κατορθώσουμε να εξαγάγουμε απ’ εκεί την ζώσα και ζωοποιό ρίζα."
Σε όλα τα έγγραφα του Μαρτινιστικού Τάγματος, είναι τυπωμένο το Συμπαντικό Πεντάκλεο (που εικονίζεται ανωτέρω)... συνεχώς δε εντυπωσιάζει τον βέβηλο, ο οποίος συχνότατα το συγχέει με το Άστρο του Δαυίδ.

Ο Θεός, η Πρώτη Αρχή του Σύμπαντος, αναπαρίσταται με έναν κύκλο, σύμβολο της Αιωνιότητας. Η δράση της αιωνιότητας, που περνά από την λανθάνουσα ισχύ σε δράση, συμβολίζεται δια της Μυστικιστικής σχέσεως από το Κέντρο προς την Περιφέρεια -είναι η Ακτίνα που προβάλλεται 6 φορές μέσα στον Κύκλο... που παράγει το εξάγωνο... έμβλημα των 6 περιόδων της Δημιουργίας.
Το κεντρικό σημείο σχηματίζει την 7η Περίοδο, την περίοδο της Αναπαύσεως. Μεταξύ αυτών των δημιουργικών απορροών (των Αιώνων), η Φύση εξελίσσεται δια των 2 μεγάλων ρευμάτων της, της Εισελίξεως (κατερχόμενο Τρίγωνο, μαύρο, και της Εξελίξεως, λευκό).
Ας παρατηρήσουμε ότι η Φύση, που συμβολίζεται με την Σφραγίδα του Σολομώντα, δεν φθάνει στον Θεό, αλλά μονάχα στις δημιουργικές δυνάμεις που απορρέουν από Αυτόν. Από το κέντρο του Σύμπαντος προς τον ίδιο τον Θεό (Κύκλο), γεννάται η ισχύς του ανθρώπου, της Φύσεως μέσα στην Ενότητα της Ελεύθερης Βουλήσεώς του, που συμβολίζεται με μία τετράδα (τον σταυρό). Αυτός ο σταυρός, η εικόνα του ανθρώπου, ενώνει το κέντρο του Σύμπαντος (την Ανθρώπινη Ψυχή) με τον ίδιο τον Θεό. Εκφράζει την εναντίωση των δυαδικών δυνάμεων, η οποία γεννά την πεμπτουσία. Είναι η εικόνα της δράσεως του ενεργού επί του παθητικού, του πνεύματος επί της ύλης.
Το κάθετο σκέλος συμβολίζει το Ενεργό, το οριζόντιο σκέλος απεικονίζει το Παθητικό. Το Τρίγωνο με την κορυφή προς τα άνω αντιπροσωπεύει κάθε τι που ανέρχεται, είναι ιδιαιτέρως το σύμβολο του Πυρός, της θερμότητας. Το Τρίγωνο με την κορυφή προς τα κάτω απεικονίζει κάθε τι που κατέρχεται, είναι ιδιαιτέρως το σύμβολο του Ύδατος, της υγρασίας. Η ένωση των δύο Τριγώνων απεικονίζει τον συνδυασμό θερμότητας και υγρασίας - του Ηλίου και της Σελήνης. Συμβολίζει την Αρχή της δημιουργίας, την κυκλοφορία από τον Ουρανό στη Γη. Αυτό το σχήμα (η Σφραγίδα του Σολομώντα), δίνει την εξήγηση των λόγων του Ερμή που περιέχονται στον Σμαράγδινο Πίνακα: «Ανέρχεται από την Γη προς τον Ουρανό και, αντιστρόφως, κατέρχεται προς την Γη και λαμβάνει την δύναμη των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων.»
Αυτή είναι, συμπεραίνει ο Papus σχετικά με το Μαρτινιστικό Πεντάκλεο, η εξήγηση του πληρέστερου συνδετικού σχήματος που μπόρεσε να ανακαλύψει η ανθρώπινη ιδιοφυΐα. Αποκαλύπτει όλα τα μυστήρια της Φύσης. Αληθεύει στην Φυσική όπως και στην Μεταφυσική, στις Φυσικές επιστήμες όπως και στην Θεολογία. Είναι η Σφραγίδα που ενώνει την λογική με την πίστη, τον υλισμό με την πνευματικότητα, την Θρησκεία με την Επιστήμη. Όσο αφορά την Σφραγίδα του Σολομώντα, ή τον Εξάκτινο Αστέρα, που είναι ακέραιο τμήμα του Μαρτινιστικού Πεντάκλεου, εξηγείται από τον Papus και τον Teder ως εξής:
«Η Σφραγίδα του Σόλομώντα αναπαριστά το Σύμπαν και οι δύο τριάδες της τον Θεό και την Φύση. Γι' αυτόν τον λόγο, αποκαλείται «σημείο του μακρόκοσμου» ή του «Μεγάλου Κόσμου», σε αντίθεση με τον Πεντάκτινο Αστέρα που είναι το σημείο του «μικρόκοσμου» ή του «Μικρού Κόσμου» ή του «ανθρώπου». Η Σφραγίδα του Σολομώντα αποτελείται από δύο τρίγωνα: Αυτό που έχει την κεφαλή προς τα άνω και αντιπροσωπεύει κάθε τι που ανέρχεται, συμβολίζει το Πυρ και την θερμότητα. Ψυχικώς, αντιστοιχεί με τους πόθους του ανθρώπου που ανέρχονται προς τον δημιουργό του - υλικώς, απεικονίζει την εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων από το κέντρο της Γης προς το πλανητικό μας σύστημα, τον Ήλιο. Με δύο λόγια εκφράζει την φυσική επιστροφή των ηθικών και ψυχικών δυνάμεων προς την Αρχή από την οποία απορρέουν. Το τρίγωνο με την κορυφή προς τα κάτω απεικονίζει κάθε τι που κατέρχεται - είναι το ερμητικό σύμβολο του ύδατος και της υγρασίας. Στον πνευματικό κόσμο συμβολίζει την δράση της Θεότητας επί των πλασμάτων της - στον φυσικό κόσμο, απεικονίζει το ρεύμα εισελίξεως που έρχεται από τον Ήλιο, κέντρο του πλανητικού μας συστήματος, και πηγαίνει προς το κέντρο της Γης. Συνδυασμένα, αυτά τα δύο τρίγωνα εκφράζουν όχι μονάχα τον Νόμο της ισορροπίας, αλλά επίσης την αιώνια δραστηριότητα του Θεού και του Σύμπαντος. Απεικονίζουν την αέναη κίνηση, την συνεχή γέννηση και αναγέννηση δια του πυρός και του ύδατος. Με άλλα λόγια, την «σήψη», όρος που χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν αντί για τον πιο επιστημονικό όρο «ζύμωση».
Η Σφραγίδα του Σολομώντα είναι, λοιπόν, η τέλεια εικόνα της δημιουργίας, σύμφωνα δε με τον Papus και τον Teder, με αυτή την σημασία την περιέλαβε ο Louis-Claude de Saint-Martin μέσα στο Συμπαντικό Πεντάκλεό του.
Όπως γνωρίζουμε, η φύση ακολουθεί κυκλικό σχεδιασμό της φύσεως, γι’ αυτό και θα εξετάσουμε τις διεργασίες της μετενσαρκώσεως και το κάρμα, διότι αυτοί οι νόμοι είναι υπεύθυνοι για την κυκλική εμφάνιση του ανθρώπου επί της γης.

Σκεφθήκατε, άραγε, σχετικά με αυτό το φαινόμενο και σχετικά με το πώς ταιριάζει στις ατομικές σας προσπάθειες προς την επανενσωμάτωση; Μιας και συζητάμε τις διδασκαλίες του Μαρτινιστικού Τάγματος σχετικά με την εσχατολογία (την δοξασία περί των τελικών πραγμάτων όπως ο θάνατος, η κρίση κλπ.) αναφερόμαστε σε μία δήλωση που έκανε ο σεβάσμιος Διδάσκαλός μας Martinez Pasqualles. Είπε: «Στο τέλος, όλα θα επιστρέψουν στην αρχή.» Αυτή η δήλωση σημαίνει ότι, δια της διεργασίας της επανενσωματώσεως, τελικά ο άνθρωπος θα πετύχει την από μακρού χαμένη του ενότητα με την Παντότητα.
Όμως, η διεργασία της επανενσωματώσεως συνεπάγεται, στην ουσία, δύο θεμελιώδεις δοξασίες του Μυστικισμού: την μετενσάρκωση και το κάρμα. Όσο σκοτεινοί και παράδοξοι κι αν φαίνονται αυτοί οι όροι κι όσο αφηρημένα κι αν έχουν παρουσιασθεί προς τους βεβήλους ή προς τους σπουδαστές των μη αυθεντικών σχολών του Μυστικισμού..., η Μαρτινιστική διδασκαλία περί αυτών είναι σαφής και απλή. Το παιδί που πηγαίνει στο σχολείο, δεν είναι ικανό να εκτιμήσει κατάλληλα τις διάφορες μελέτες του, ούτε συνήθως συνειδητοποιεί τον στόχο τους ή το πού οδηγούν. Τις κρίνει δύσκολες ή εύκολες, ενδιαφέρουσες ή πληκτικές, ασχολείται δε μαζί τους έτσι όπως του υπαγορεύει η κρίση του κάτω από τις απαιτήσεις του δασκάλου του. Συχνά, υποτιμά την αξία μιας μελέτης γιατί την θεωρεί εύκολη, υπερεκτιμά δε κάποια άλλη γιατί την βρίσκει δυσκολότερη. Μερικές φορές, είναι πρόθυμο να καταβάλλει περισσότερη προσπάθεια προκειμένου να αποφύγει την επανάληψη μιας εργασίας, πράγμα που θα έπρεπε να κάνει αν αποτύγχανε στις απαιτήσεις της. Ο σπουδαστής, επιπλέον, σε κάποιον βαθμό, συνειδητοποιεί την λειτουργία της δικαιοσύνης, διότι αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται να τελειώσει μόνο τα μαθήματα της ημέρας, γιατί δεν αναμένεται από αυτόν να γνωρίζει αυτό που δεν είχε την ευκαιρία να διδαχθεί.
Μετά από λίγο καιρό, καθίσταται επίσης προφανές ότι δεν μπορεί να παρουσιασθεί ούτε να αφομοιωθεί μέσα σε μία ημέρα η πλήρης γνώση επί ενός θέματος, γι’ αυτόν δε τον λόγο δίνεται καθημερινά στον σπουδαστή μόνο ένα μέρος αυτής της γνώσεως... και του προσφέρεται μία υπεραρκετή περίοδος αναπαύσεως προκειμένου κάθε νέα ημέρα να τον βρίσκει επαρκώς αναπαυμένο για να συλλάβει το νέο μάθημα αυτής της ημέρας. Κατά πολύ παρόμοιο τρόπο, ο άνθρωπος μαθαίνει τα μαθήματα της ζωής. Μιας και η πλήρης γνώση της ζωής δεν μπορεί ποτέ να αποκτηθεί μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα της συνήθους ζωής, είναι λογικό να πιστέψουμε ότι η δικαιοσύνη του Πλάστη είναι τουλάχιστον ίδια με την δικαιοσύνη του ανθρώπου, κι έτσι δεν επιβάλλει την τελική του κρίση επί του ανθρώπου με βάση τις ατελείς εμπειρίες του, αλλά του επιτρέπει όσες ευκαιρίες είναι απαραίτητες για να φθάσει στην πλήρη γνώση.
Αυτή, με απλούς όρους, είναι η διδασκαλία της μετενσαρκώσεως, έτσι όπως την διδάσκει ο Μαρτινισμός. Από την στιγμή που για πρώτη φορά εκπορευθήκαμε από τους κόλπους της Παντότητας ως ατομικά κύτταρα, είχαμε πολυάριθμες γήινες εμπειρίες σε διαφορετικά υλικά σώματα ως διαφορετικές προσωπικότητες. Μέσα σε αυτές τις εμπειρίες, ο Εσώτερος Εαυτός ήταν ο ίδιος, μέσω δε του κύκλου των γήινων υπάρξεων τα χωριστά μαθήματα και χωριστές εμπειρίες κάθε ζωής συσσωρεύτηκαν ως προστιθέμενη σοφία.
Ο τελικός στόχος αυτής της διεργασίας είναι η τελειοποίηση του Εαυτού μέχρι του σημείου όπου η γήινη εμπειρία δεν απαιτείται πλέον, διότι η μελέτη και η ανάπτυξη, καθώς επίσης και οι συνεχείς προσπάθειες για επανενσωμάτωση, ένωσαν αυτόν τον άνθρωπο και πάλι με την Παντότητα. Γινόμαστε «ένας στύλος στον Ναό του Θεού και δεν εξερχόμαστε πλέον από αυτόν.» (Αποκάλυψη, κεφ.3, στιχ.12). (Για τους αδελφούς οι οποίοι ενδιαφέρονται για τον εσωτερικό Χριστιανισμό, η παραβολή του Ασώτου Υιού... που εγκατέλειψε τον οίκο του Πατρός του και ταξίδεψε μακριά για να βιώσει την ζωή, έπειτα δε επέστρεψε σπίτι του... είναι η ιστορία της Πτώσεώς μας και της Επανενσωματώσεώς μας.)
Λογικά και απαραίτητα ενωμένος με την δοξασία της μετενσαρκώσεως είναι ο συμπληρωματικός Νόμος του Κάρμα, ή της ανταμοιβής. Το κάρμα είναι απλώς η μεταφορά του βασικού υλικού νόμου του Αιτίου και του Αποτελέσματος μέσα στο προσωπικό, ηθικό και πνευματικό βασίλειο. Με απλά λόγια... σημαίνει ότι οι καλές σκέψεις και πράξεις προκαλούν θετικές, παρόμοιες συνέπειες, ενώ οι κακές πράξεις και σκέψεις θα επιφέρουν τελικά βάσανα και πόνους σ’ αυτούς που τις εκφράζουν, καθώς επίσης και την αναγκαιότητα για ανταπόδοση. ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ, ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΕ ΑΙΩΝΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Αυτό που σπέρνει ο άνθρωπος... αυτό τελικά θα θερίσει... αν όχι σε αυτή την ζωή, τότε σε μία κατοπινή. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ των ΑΙΤΙΩΝ που θέτουμε σε κίνηση.